0
What is the meaning of dito mo nga makikita ang papuring palamara ang yakap na lumayas kat ang pagsuyong lason pala?
Wiki User
∙ 12y ago
kasi po tanga ka
Wiki User
∙ 12y ago
Karen Mae T. Obeniet...
Karen Mae T. Obeniet...
What is dito mo nga makikita ang papuring palamara ang yakap na lumayas ka at pagsuyong lason pala
Add your answer:
Earn +20 pts
How do you say go away in tagalog?
The phrase "go away" in Tagalog can be translated as "umalis ka" or "lumayas ka". Both phrases are commonly used to tell someone to leave or go away.
Six essential factors in the development of the infection process?
The six essential factors in the development of the infection process are the infectious agent (pathogen), reservoir (source of pathogen), portal of exit from reservoir, mode of transmission, portal of entry into host, and the susceptible host. These factors work together to allow the pathogen to infect and establish itself in the host, leading to disease.
Ano ang alamat ng visayas at bukidnon?
MINSAN, may isang lalaki na may asawa na Hindi maganda. Dumating ang panahon, ayaw na niyang makita kaya lumayas siya at nag-asawa ng ibang babaing mas maganda. Naghinagpis ang kanyang unang asawa, at umiyak araw-araw. Isang araw, lumuluha ang babae habang umiigib ng tubig sa balon ( pozo, well ). Dumating ang isang matandang babae. "Bakit ka umiiyak?" tanong ng matandang babae na, ang totuo, ay mangkukulam (bruja, witch). "Iniwan ako ng asawa ko," hikbi ng unang asawa, "at nag-asawa ng iba!" "Bakit?" "Kasi Hindi raw ako maganda!" bulalas ng unang asawa na tuluyan nang napahagulhol. Naawa ang mangkukulam at hinipo nang sandali ang mukha ng umiiyak na babae. "Hindi na ako makatagal dito!" hikbi ng unang asawa. Bitbit ang inigib na tubig, umuwi na ang unang asawa. Napansin niya habang naglalakad sa daan na tinititigan siya ng mga Tao. Pati ang mga kaibigan niya ay napapa-tunganga, at parang Hindi siya nakilala. Hindi kumibo ang unang asawa dahil akala niya pinapanuod ang pag-iyak niya. Yumuko na lamang ang babae at humangos pauwi habang patuloy ang pagluha, awang-awa sa sarili. Pagdating sa bahay, napasulyap ang unang asawa sa salamin. Bigla siyang natigilan. Hindi niya nakilala ang babaing nakita sa salamin! Napaka-ganda ng mukha niya, pinaka-maganda sa buong kabayanan! Mabilis kumalat ang balita sa buong kabayanan na may napaka-gandang babae na nakatirang mag-isa sa bahay ng unang asawa. Dumagsa ang mga Tao duon upang masulyapan paulit-ulit ang magandang dilag. Pati ang lumayas na asawang lalaki ay nakasagap sa balita. Nagtataka, bumalik siya sa dating tirahan upang makita ang magandang babae. Palinga-linga ang lalaki, hinahanap ang kanyang unang asawa na, Hindi niya alam, ay Hindi na niya makikita kailan man. Ang kanyang nakaharap ay ang napaka-gandang babae. Napayuko na lamang ang lalaki at nagpahayag ng pag-ibig. Ang magandang babae, na talagang ang lihim na unang asawa, ay ayaw maniwala sa nanliligaw na lalaki. Isang dahilan ay may kinakasama na siyang babae. Sa wakas, hinayag ng lihim na unang asawa, "Kung iiwan mo agad ang kinakasama mong babae, at mabilis kang lumipat dito, tatanggapin kitang asawa ko." Walang abog-abog na iniwan ng lalaki ang pang-2 asawa at tumira uli sa dating bahay, kasama ang Hindi niya alam na una niyang asawa. Ang napag-iwanang pang-2 asawa naman ay galit na galit nang mabalitaang nagtanan ang lalaki sa napaka-gandang babae. Lalo siyang nagsiklab nang kumalat ang bulong-bulong na ang magandang babae ay talagang ang unang asawa na pina-ganda lamang ng isang mangkukulam. Masugid na inusisa itong balita ng pang-2 asawa hanggang natuklas niya ang buong pangyayari. Pinasiya niyang ganuong din ang gawin upang mapa-ganda rin siya ng mangkukulam. Mula nuon, araw-araw siyang nagtungo sa balon at umiyak hanggang, isang araw, isang matandang babae ang lumapit sa kanya. "Bakit ka umiiyak, ale?" tanong ng matandang babae na, sa katunayan, ay ang mangkukulam na dating dumalaw duon. "Iniwan ako ng asawa ko," hikbi ng pang-2 asawa, "at sumama sa magandang babae!" Marahang hinipo ng mangkukulam ang mukha ng pang-2 babae at sinabi, "Huwag ka nang umiyak at umuwi ka na. Malapit na ang katapusan ng paghihirap mo!" Sagsag umuwi ang pang-2 asawa upang maghanda sa akala niyang pagbalik ng kanyang lalaki. Subalit sa daan pa lamang, napansin niyang lahat ng nakasalubong niya ay tumatakbo sa takot pagkakita sa kanya. Pagdating sa bahay, agad humarap sa salamin ang pang-2 asawa at napatili. Ang pangit-pangit niya! Buong mukha ang haba ng ilong niya. Luwa at kasing lapad ng mangkok ang mga mata niya. At parang dahon ng saging ang mga tenga niya. Dahil sa pagka-pangit-pangit ng pang-2 asawa, walang payag na lumapit sa kanya. Nawalan ng luob ang babae at Hindi na kumain mula nuon, at namatay pagkaraan lamang ng ilang araw. Answered by Jason Ching
Alamat kung bakit umuulan?
KUNG BAKIT UMUULANIsang Kuwentong BayanNoong unang panahon, wala pang mundo, wala pang araw at buwan, wala pang oras, at wala pang buhay o kamatayan. Mayroon lang dalawang Diyos, si Tungkung Langit, at ang kaniyang kabiyak na si Alunsina."Tingnan mo, mahal, lilikhain ko ang santinakpan para sa iyo!" pagmamalaking sabi ni Tungkung Langit."Hayaan mong tulungan kita, kaya ko ring lumikha," ang sabi ni Alunsina."Huwag kang mag-alala, mahal, ito ang regalo ko sa iyo: ang mga bituin, ang mga planeta, ang buwan, ang mga ulap, at ang hangin.""Pero makapangyarihan din naman ako, dahil isa akong Diyosa," bulong ni Alunsina.Ngumiti lang si Tungkung Langit at niyakap si Alunsina. Pagkatapos, tumindig siya nang matikas, huminga nang malalim, at sumigaw nang pagkalakas-lakas sa kawalan.Lahat ng sabihin ni Tungkung-Langit ay nagkatotoo. Kumalat ang sinag ng bagong likhang araw. Kumislap-kislap ang mga bituin. Umikot ang mga planeta at lumiwanag ang buwan. Humangin nang pagkalakas-lakas.At naulit ito nang naulit. Mahal na mahal ni Tungkung Langit si Alunsina, kaya ayaw niya itong mapagod. Ayaw niyang gumamit ng kahit isang daliri si Alunsina upang lumikha ng kahit isang bagay."Mas gugustuhin kong maupo ka na lang, magpahinga, at maging maganda," ang sabi ni Tungkung Langit kay Alunsina.Ngunit sawa na si Alunsina sa ganoong klaseng buhay. Naramdaman niyang parang wala siyang silbi bilang Diyosa. Gusto niyang lumikha."Huwag kang mag-alala," sabi ni Tungkung Langit sa kaniyang iniibig, "wawakasan ko ang iyong pagkabagot. Lilikha ako ng… oras!" At nagsimula nga ang oras.Kasamang nalikha ng oras ang alaala… at naalala ni Alunsina ang panahong wala pang laman ang kalawakan, nang hindi siya nakalikha ng kahit ano. "Gusto kong lumikha!" sabi ni Alunsina.Isang araw, patagong sinundan ni Alunsina si Tungkung Langit. Nang makita siya ni Tungkung Langit, agad siyang tinanong: "Bakit ka narito? Bakit mo ako sinusundan?""Gusto kong lumikha! Diyos din ako tulad mo!" sabi ni Alunsina."Nababagot ka ba uli, mahal? Huwag kang mag-alala, lilikhain ko ang kulog at kidlat para sa iyo!"Lumiwanag at dumagundong sa buong kalangitan dahil sa kulog at kidlat. Nagulat ang buong santinakpan. Nagtago ang araw, ang buwan at bituin. Kahit ang hangin ay tumigil sa pag-ihip! Pero hindi natinag si Alunsina. Nakatayo lang siya roon, nanonood, nakakunot ang noo."Sawa na akong panoorin ka lang lumikha ng planeta at araw at bituin! Sawa na akong naririto lang, nakaupo, walang ginagawa! Kaya kong lumikha! Isa rin akong Diyosa!"Pero hindi siya pinakinggan ni Tungkung Langit. Umalis siya at lumikha pa ng maraming bagay sa kalawakan. Akala niya ay nagpapapansin lang si Alunsina.Hindi na nakayanan ni Alunsina ang lungkot sa kaniyang puso, kaya lumayas siya sa kanilang tirahan. Pag-uwi ni Tungkung Langit, gulat na gulat siya nang makitang walang apoy sa kanilang kalan, walang pagkain sa kanilang mesa. At wala na rin ang kaniyang Alunsina."Alunsina! Alunsina!" Hinanap nang hinanap ni Tungkung Langit ang kaniyang asawa, ngunit hindi niya ito matagpuan. Tinawag niya nang tinawag ang pangalan ni Alunsina, ngunit walang binalik ang hangin kundi alingawngaw.Lumipas ang mahabang panahon, at nasawa rin sa paglikha si Tungkung Langit. Araw-araw, hinanap ni Tungkung Langit ang kaniyang iniibig. Ngunit wala siyang nakita.Isang araw, sumilip si Tungkung Langit mula sa ilang ulap. Hinawi niya ang mga ulap at sa kaniyang gulat, naroon ang kaniyang asawang si Alunsina."Anong ginagawa mo diyan, mahal? Matagal na kitang hinahanap!"Tumingala si Alunsina. Kitang-kita sa kaniyang mukha ang kaligayahang matagal nang hinahangad ni Tungkung Langit."Nilikha ko ang daigdig. Ang daigdig na may puno at halaman, isda at mga ibon.Nilikha ko ang mga bundok, ang langit, ang karagatan. Nilikha ko ang buhay, dahil isa rin akong Diyos." At nagpatuloy si Alunsinang lumikha.Nasaktan si Tungkung Langit. Ang kaligayahang nakita niya sa mukha ng kaniyang asawa ay hindi dahil sa pagkakita sa kaniya.Mula noon, hindi na bumalik si Alunsina sa kalangitan. Paminsan-minsan, sinusubok siyang pabalikin ni Tungkung Langit sa pamamagitan ng paglikha ng kulog at kidlat. Ngunit hindi na babalik muli si Alunsina.Mula noon, upang mabisita ni Tungkung Langit ang kaniyang dating asawa, kailangan niyang mag-anyong ulan. Ulan na didilig sa daigdig na nilikha ng kaniyang iniibig, si Alunsina.
Ano ang nagawa ni marcelo h. del pilar sa bansa?
Sagot ng Espanya sa Hibik ng PilipinasPuso ko'y nahambal ng aking marinigbunso, ang taghoy mo't mapighating hibik,wala ka, anak kong, sariling hinagpisna hindi karamay ang in among ibig.Wala kang dalita, walang sa kahirapanna tinitiis kang di ko dinaramdam:ang buhay mo'y bunga niring pagmamahal,ang kadustaan mo'y aking kadustaan.Pagsilang mo, bunso, sa sangmaliwanagnang panahong ako'y di pa nagsasalatwalang inadhika ang in among liyagkundi puspusin ka ng ginhawa't galak.Sa awa ng langit ikaw ay saganang sukat iyamang malalagong lupa,lahat ng pananim wala mang alagasa kaparangan mo'y tumutubong kusa.Ang tabako't kape, palay, tina't bulakabaka at tubo'y kailangang lahat,sa mga lupa mo'y tantong naggugubatitong sa sangmundo'y hirap mahagilap.Sarisaring kalap na sakdal ng tibaysakdal ng la-laki sa dikit ay sakdal;hindi makikita sa sangdaigdigan,ngunit sa budok mo'y nangagkalat lamang.Ang asupre't tingga, ang tanso at bakalang ginto at pilak ay nangahuhukaysa mga lupa mo't sa dagatan nama'ysarisaring perlas ang matatagpuan.Tantong naliligid ang mga lupa mong dagat ng China't dagat Pacificobalang mangangalakal sa buong sangmundopawang naakit dumalaw sa iyo.Talaga nga manding ikaw ang hantunganng sa ibang nasyong sinimpang puhunan;ikaw nga't di iba dapat makinabangnang yaman sa iyo'y gawad ng Maykapal.Sa gayo'y kailangan mata mo'y mamulatisip ay gisingi't nang makatalastasng sukat asaliing ipagkakapaladsa buhay na ito't nang di ka maghirap.Akong iyong ina'y taga-tupad bilangng mga tadhana ng Poong Maykapal,ipinaiwi ka't ang hangad ko lamangmusmos na isip mo'y sakiting aralan.Ituro sa iyo ang utang na loobsa nagkakandiling maawaing Diyos;matuto ka namang sumamba't umirog,puso mo sa kanya'y huwag makalimot.At para mo na ngang pasalamat bilang,makapagtanggol ka sa kapanahunanng aring tinamo't maapamahalaantapat na paggamit ng santong katwiran.Ang tagapagturo'y pinakapili ko,hinirang sa lalong mabait na tao;ako'y nabighani't umaasang totoosa may sinumpaang mahigpit na boto.Ang lahat ng prayle ay may sinumpaansa harap ng Diyos, na anaki'y tunay,na ito raw mundo'y kusang tatalikdan,kusang tumatangi sa lahat ng yaman.Saan di nga baga, bunsong ginigiliw;prayle ang siyang aking hihiranginna tagapag-iwi blang taga-tinginsa iyo't nang di ka baga pagliluhin.Mahigit na ngayon tatlong daan taonna iniiwi kang prayle ang may kandong;katiwala akong sa gayong panahonang isip mo't yaman nama'y yumayabong.Katiwala akong nagpapanuto kasa landas ng iyong sukat iginhawa;katiwala akong dangal mo't ligayangayo'y tinatanghal na walang balisa.Tatlong sacerdote ang ipinabitay,bukod sa maraming pinahihirapan,at dili umano'y nakapipigil dawng iyong ligaya, bunsong minamahal.Hindi ko inino't ang buo kong asaay pagmamasakit ang ginawa nila,sa pagkabuhay mo't hindi ko napunangmagdarayang udyok ng masamang pita.Sa abang-aba ko't laking kamalian!laking pagkasawi! laking kadustahan!ng ipagpabaya sa kapahamakan,ang dapat mahaling usbong niring buhay.Ngayon ko nga lamang, bunso, natalastasna ang nangaaba at kinulang paladay pawing mabait, pawing nagsisikapdangal ta't katwira'y igalang ng lahat.Prayle'y napoot sa magandang naisng sa ati'y tapat kung magmalasakitngayon ko natanto, ngayon ko nabatidang kandili niya'y bagkus panggagahis,Sa kayamanan mo'y sila ang sumamsamngalan pa ng Diyos ang sinasangkalanat dinadaya kang di mo raw kakamtamang langit kung hindi sila ang bayaran.Di ka raw titingnan ngMahal na Birhenkung di ka bumili ng sintas at kalmen;pag hindi mainam ang pagpapalibingang harap ng Diyos, hindi sasapitin.Sa paniniwala ng mga anak mo,maraming naghirap, at nasa kombentoang kanilang yama't sila'y ingkilinona namumuwisan sa paring natuto.Ang lupang nilawag at pinaghirapanng magulang nila't mga kanunuanngayo'y asyenda na't nahulog sa kamayng hindi nagpagod at di namuhunan.Ang laki at higpit sa pana-panahonng pagpapabuwis ay sulung ng sulong,makasingil lamang ay di nililingonhirap ng magsaka;t pawis na ginugol.Salapi at pagod ng nagsisibuwisay walang katumbas kung di ang maghapis,tanghaling sagana ang hindi nagpawis,maibaon sa utang at tumangis-tangis.Ang lahat ng ito'y ninanais sanang malagyang lunas ng sinta mong ina,ngunit paanhin ko, ngayo'y matanda na,hapo na sa hirap ako't walang kaya.Ang mga balitang Legazpi't Salcedoat iba't iba pang inaasahan kosa pagkakalinga ng tapat sa iyo,ngayon ay wala na't inulila tayo.Sa nangangatirang ngao'y nabubuhayoo't may mabait, bayani at paham;ngunit sia-sila'y nangag-iiringandi magkasundo sa anumang pakay.Sa ibig ng isa'y hahadlang ang iba,sa balang kuruin ay di magkaisawalang mangyayari tungol may halagasa gayo'y paanong aasahan sila!Kaya kailangan bunsong iniirog,matutong magtiis iayon ang loob,sa madlang dalita, kung ayaw kumilosang mga anak mo sa pagkakatulog.Mga taga-rine, Pransuay, Alemanyaat iba pang nasyon ditto sa Europaay nangaghirap din sa prayle ng unapawang nangday, pawa ring ginaga.Kanilang nasayod lahat ng hinagpissa paniniwala't maling pananalig,sa prayleng nagpanggap ng taong malinisna nagpakadukaha't nag-anyong mabait.Bayan, palibhsang marunong mahabag,ay nahambal ngani sa nakitang hirap,ang prayle'y kinandong, pinuspos ng lingap,ang mga kumbento'y sumaganang lahat.Prayle'y hindi naman nagpapahalatadaddaga't dagdagan pag-aanyong aba,hindi napapansin lihim nilang bantana ang namamaya'y kanilang mapiga.Sapagkat ang prayle'y hindi kaparisnitong mga Paring itim kung manumit,ang prayle ay anak sa bundok at yungibng mga magulang na napakagipit.Anak sa dalagita'y buong pagsasalatwalang nalalamang gawaing paghahanapkaya kailangang tuyuin ang lahatupang manariwa ang sariling balat.Pag may mamatay na tila mayamanprayle ang aagap magpapakumpisal,at inuukilkil na ang pamanahanng aring inumpok ay kumbento lamang.Hinlog, kamag-anak ay dapat limutinsa oras na iyon, siyang sasabihin,kalulwa't yaman dapat na ihainsa prayle't ng huwag impyerno'y sapitin.Ang lahat ng ito'y nadaragdagan pang bala-balaking panilo ng kuartakalmen, sintas, kordon, palibing, pamisa,ay pawing pandukot sa maraming bulsa.Sa gayon nang gayo'y lumaki nga namanang ari ng prayle't naghirap ang bayan;mahalinhang bigla ng kapalaluanang binalatkayong kababaang asal.Diyan na naninghal, diyan na nang-apibuong kataksilan ang pangyayari,ang bawa't pinuno sa prayle ang kampibaya'y namighati sa pagkaduhagi.Ganda ng babae, ang dunong ang yamanay nagiging sanhi ng kapahamakan,walang sumaklolong may kapangyarihansa kualita't nayuko baras ng katwiran.Ang balang magsabi, ang balang mag-isipng magpaaninaw ng santong matuwid,walang nararating kungdi ang maamisluha'y patuluin hanggang sa mainis.Sapagka't ang balang mapaghinalaanna sa hangad nila'y di maaasahanay ipapahuli at pararatanganng salang dakila't madlang kataksilan.At sa bilanggua'y agad kukulunginsa gutom at uhaw ay papipitiin,ang lamig ng lupa'y siyang babaniginng sa kanyang baya'y natutuong gumiliw.Hindi tutulutang magtamong liwanagsa araw at gabi ay kahabag-habagkung hapong-hapo na sa gayong paghirapay paaamining siya nga'y nagsukab.May ipinapangaw ang dalawang paakamay at katawa'y gagapusin muna,saka tatapatan ang sakong ng bagahanggang di umamin sa paratang nila.At kung masunod na ang kanilang nasaumamin sa sala ang lipos-dalitatali nang kasunod, parusa'y ilalagdasa martir ng prayle't mapapanganyaya.Ang parusa noo'y samsamin ang yamanSaka unti-unting alisan ng buhay;Idaraan muna sa isang simbahanAng kinulang-palad . . . at saka sisigan.Sa gitna ng plasa ay may nakahandana naglalalagablab na malaking siga,diyan igagatong sa harap ng madlaang sa kanyang baya'y ibig kumalinga.Taghoy ng sinigan at madlang kaharapluha ng magulang, hinlog, kamag-anakpagtangis ng madla ay walang katapatkundi ang sa prayleng tawa at halakhak.Yutang-yutang tao ang nanguuyamng panahong yaon sa gayong paraan,ang payapa't aliw noon ay pumanawnalipos ng luksa libo-libong bayan.ang yaman nasamsam, buhay na nakitilay di babahagya't noo'y walng tigil,ang sipag ng pralye sa gawaing magtaksil.magsabog ng dusa, gutom at hilahil.Ano pa nga't noon ay kulang na lamangAng nangaulila'y magpapatiwakal;Niloob ng langit, nanangagsangguinianat nangagkaisang sila'y magdamayan.Diyata nga kaya, ang winika nila,at wala nang lunas sa ganitong dusa?diyata nga baga't itong binabatasa inaanak nati'y ipapamana pa?Huwag magkagayo't yayamang namalas,na sa daang ito'y nasubyang ang landas,ay hawanin nating, sakitin ng lahat,ilayo ang madla sa pagkapahamak.Lalaki't, babae, matanda at bata,ngayo'y manalangin, sa langit paawa,ang santong matwid sa kusang dinustaay ibangon nati't Diyos ang bahala.Kanilang nilusob ang mga kombento,prayle'y inusig pinutlan ng ulo,ang balang makitang prayleng nakatakbokung hindi barilin, kanilang binato.Higanti ng baya'y kakila-kilabotwalang pagsiyahan ang kanilang poot,ang mga kombento'y kanilang sinunoginuring pugad ng masamang hayop.Prayle'y nanglalaban, ngunit lalin kayasa galit ng bayan ang magiging kuta!ang payapang dagat, pasiyang nagbalaay walang bayaning makasasansalaYaong bayang supil, dating mahinahon,dating mapagtiis, at mapagpasahol,inunos ng dusa't malalaking alonng paghihiganti noo'y luminggatong.Walang nakapigil, walang nakasangga,palibhasa'y bayan ang magpaparusaang mga pinuno'y nawalan ng kaya,umayon sa baya't nang di mapag-isa.Kaya nga bunso ko't magpahangga ngayonang Prayleng lumakad sa kanilang nayon,kahit na bata ay nagsisipukolinu-using nilang parang asong ulol.Sa paraang ito, bunsong minamahal,ang dating dinusta'y makatighaw-tighaw;ang prayle'y lumayas, iniwan ang bayanat muling naghari ang kapayapaan.Ngunit hindi naman ako nagpapayoang ganoong paraan baga'y asalin mo,ako'y walang sukat na maisaklolo,kaya katitii, magtiis, bunso ko.Walang natimawa sa pagka-duhagi,na di namumuhunan ng pamamayani;kung hindi mo kayang prayle'y iwaksimagtiis ka, irog, sa palad mong imbi.Ang mga anak mo'y nangagugupiling,sa dusting lagay mo'y di nahihilahil,magdarayang hibo ng kaaway na lihimsiiyang diniringig, luha mo'y di pansin.Diyata ay sino ang dapat mag-adyasa iyo, bunso ko, kung hindi nga sila?kung sa mga anak mo'y di makaaasa,walang daan, irog, kundi ang magbata.Ang araw na sila'y magka-isang loobat mangagkagising sa pagkakatulog;ang araw na iyan, ang araw ng Diyosbaya'y maniningil . . . Sino ang sasagot?Kailangan bunsong, sila'y mahiratisa pagmamasakit sa bayang sarili:Kay Rizal na librong pamagat ay Noli . . .huwag lilimuting ganito ang sabi:"Panaho'y matamis sa tinubuan bayan"at pawang panglugod ang balang matanaw,"ang simoy sa bukid ay panghatid buhay,"tapat ang pag-irog, subalit ang namatay."Alinsunod dito'y aling hirap kayaang sukat indahin sa pagka-kalinga,sa sariling baya't upang matimawa,sa madlang pahirap at sumapayapa?Ang lahat mong anak, ginhawa't dukha man,maging taga bukid, maging taga bayan,lalaki't babae, pantas man at mangmang,santong matwid mo'y dapat ipatanghal.Walang iba, bunso, na dapat hiliinsila ng sa iyo'y tapat na pagtingin:ang pagpapabaya'y pananagutan din,sa harap ng Diyos sila'y sisisihin.Mapanglaw na sumpa ng Poong May-kapal,sa tamad na puso ay kalumbay-lumbay"kayong nagpabaya sa sariling bayan,"anya'y dapat naming Aking pabayaan!"Ilayo ng langit sa ganitong sumpaang mga anak mo, bunsong minumutya:sa iyo'y matuto ng pagkakalingamatutong umampat ng iyong pagluha.Ito na nga lamang ang maisasagotng salantang ina sa hibik mo, irog;sasakyan mo'y gipo, huwag matutulogang mga anak mo't masigwa sa laot.;---)
Tauhan at ilarawan ng mabuhay ka anak ko?
thay- mahusay sa usaping pampulitikaany- magandang babaesudath- anak ni thay ay thary nawath- anak ni thay at amystaud- pangalawang anak ni any at thaythary- unang asawa ni thaychhor at loan- mga magulang ni thayanyung- nakatatandang kapatid ni anyoan- pinsan ni thayprinsipe sihanouk- pinuno ng cambodiahuot tat- isang patriarkong budhistalon nol- nagkulang na diktadorkhmer rouge- nagrebelde dahil hindi nasiyahan sa ginawa ni sihanouk
