The theme of "Lupang Tinubuan" by NVM Gonzalez revolves around longing for one's roots, the sense of belonging, and the impact of urbanization on rural life. It explores the idea of returning to one's homeland and the nostalgia associated with it.
lalawigan,lalawigan ng quezon ang bayan kong sinilangan ay tunay kong minamahal ang bayan kong tinubuan ay tunay kong minamahal
Alright, buckle up, buttercup! "Lupang Tinubuan" by Narciso G. Reyes is about a man named Baldo returning to his hometown after studying in Manila. He experiences a mix of nostalgia and disappointment as he sees how much his hometown has changed. The story explores themes of identity, belonging, and the inevitable passage of time. So there you have it, a quick and dirty summary for ya!
lalawigan , lalawigan ng Quezon ang bayan kong sinilangan ay tunay kong minamahal ang bayan kong tinubuan dapat nating ikarangal tahimik at maligaya mahirap man o dukha sagana sa lahat ng bagay sa dagat at kabundukan ito ang aming lalawigan pinagpala ng maykapal ang buhay ay mapayapa sa lahat ng dako sa lahat ng nayon lalawigan ng Quezon lalawigan ng Quezon ay aming tinatanghal lalawigan ng Quezon ay aming minamahal
Pag-ibig sa Tinubuang Lupa Andres Bonifacio Aling pag-ibig pa ang hihigit kaya sa pagkadalisay at pagkadakila Gaya ng pag-ibig sa sariling lupa? Aling pag-ibig pa? Wala na nga, wala. Pagpupuring lubos ang palaging hangad Sa bayan ng taong may dangal na ingat, Umawit, tumula, kumata't at sumulat, Kalakhan din niya'y isinisiwalat. Walang mahalagang Hindi inihandog Ng may pusong mahal sa Bayang nagkupkop, dugo, yaman, dunong, katiisa't pagod, Buhay ma'y abuting magkalagut-lagot. Bakit? Alin ito na sakdal ng laki, Na hinahandugan ng busong pagkasi, Na sa lalong mahal nakapangyayari, At ginugulan ng buhay na iwi? Ay! Ito'y ang iNang bayang tinubuan: Siya'y ina't tangi sa kinamulatan Ng kawili-wiling liwanang ng araw Na nagbigay-init sa buong katawan. Kalakip din nito'y pag-ibig sa Bayan, Ang lahat ng lalong sa gunita'y mahal, Mula sa masaya'y gasong kasanggulan Hanggang sa katawa'y mapasa-libingan. Sa aba ng abang mawalay sa bayan! Gunita ma'y laging sakbibi ng lumbay, Walang alaala't inaasa-asam Kundi ang makita'y lupang tinubuan. Pati ng magdusa'y sampung kamatayan Wari ay masarap kung dahil sa bayan At lalong mahirap. Oh, himalang bagay! Lalong pag-irog pa ang sa kanya'y alay. Kung ang bayang ito'y masasa-panganib At siya ay dapat na ipagtangkilik, Ang anak, asawa, magulang, kapatid; Isang tawag niya'y tatalidang pilit. Hayo na nga, hayo, kayong nagabuhay Sa pag-asang lubos ng kaginhawahan At walang tinamo kundi kapaitan, Hayo na't ibangon ang naabang bayan! Kayong nalagasan ng bunga't bulaklak Ng kaho'y ng buhay na nilanta't sukat, Ng bala-balaki't makapal na hirap, muling manariaw't sa baya'y lumiyag. Ipahandug-handog ang busong pag-ibig At hanggang may dugo'y ubusing itigis; kung sa pagtatanggol, buhay ay mapatid, Ito'y kapalaran at tunay na langit!
Literature during the Enlightenment period (17th-18th centuries) was marked by a focus on reason, science, and individualism. Some famous works include Voltaire's "Candide," Rousseau's "The Social Contract," and Locke's "Essay Concerning Human Understanding." These works often critiqued established institutions and promoted intellectual freedom and progress.
Sa aking pag-iisa, handa akong ipaglaban ang aking karapatan. Hindi ako magpapatalo sa anumang hamon na dumating sa aking buhay. Tayo'y magtulungan upang makamit natin ang katarungan at kapayapaan sa ating bayan. Mabuhay ang Pilipinas!
Early LifeJose Ma. Panganiban was born on 1 February 1863 in Mambulao, Camarines Norte, a town which was subsequently renamed after him. His parents were Vicente Panganiban, originally from Hagonoy, Bulacan, and Juana Enverga. He was schooled at home by his mother, a native of Mauban, Quezon, who taught him the "cartilla", "caton", and catechism. When his mother prematurely died, Jose Ma. Panganiban was sent to the capital town Daet to study. He was enrolled by his father in the diocesan seminary of Nueva Caceres, now Naga, Camarines Sur excelling and completing his philosophy course in 1882. He was sent to Manila to study at Colegio de San Juan de Letran and obtained a bachelors degree with the financial help of the clerical rector of the seminary, Fr. Santoja.Panganiban later studied medicine at the University of Santo Tomas. While at the University in 1887, he wrote Anatomia de Regines which was recognized as one of his brilliant literary works. His papers on general pathologgy, therapeutics and surgical anatomy was also awarded prizes. An anthology of his works was gathered by Fr. Gregorio Echevarria, rector of University of Santo Tomas, and sent to be exhibited at the 1887 Exposicion General de Filipinas in Madrid.Activities for the Propaganda MovementIn May 1888 Jose Ma. Panganiban continued his studies at the University of Barcelona, Spain, where he met other Filipino propagandists agitating for reforms in the colony. He joined reformist groups such as the Asociacion Hispano-Filipina and La Solidaridad because he believed in instituting reforms in the Philippines, and used the pen names "Jomapa" and "J.M.P." On 25 April 1889 Panganiban signed a petition addressed to the Spanish Minister of Colonies, requesting Filipino representation in the Spanish Cortes.Being one of the writers of the La Solidaridad, he called the attention of the Spaniards on the freedom of the press and criticized the educational system in the Philippines. His works were recognized by Jose Rizal who even said "He was a true orator, of easy and energetic words, vigorous in concepts and of practical and transcedental ideas". Among the articles he published were "El Pensamiento", "La Universidad de Manila: Su Plan de Estudio", and "Los Nuevos Ayuntamientos de Filipinas". He continued to write popems and short stories, including "Ang Lupang Tinubuan", "Noches en Mambulao", "Sa Aking buhay", "Bahia de Mambulao", "La Mejerde Oro", "Amor mio", "Clarita Perez" and "Kandeng".Panganiban contracted tuberculosis and apologized to Rizal that he couldn't help further in the movement. He confided in Rizal that, "If I only have the strength I had before, I will work with you unto the bitter end". He died of a pulmunary ailment in Barcelona on 19 August 1890 at his boarding house at Rambla de Canaletas 2.Jose Rizal eulogized Panganiban as an "excellent companion of labor and difficulty... endowed with uncommon talent, with privileged intelligence, and with indefatigable industry, (he) was one of the sacred, legitimate hopes of his unfortunate country.... What should be grieved iat is the thought that he died without finishing the noble mission which his exceptional faculties had destined for him."LegacyThe town of Mambulao, Camarines Norte was renamed after its great son by Act No. 4155 issued on 1 December 1934. The historian Domingo Abella located Panganiban's remain in a Barcelona cemetery and brought them back to the Philippines. See AlsoJose Panganiban's MonumentThis history article about the Philippines is a stub. You can help WikiPilipinas by expanding it.ReferenceQuirino, Carlos. Who's Who in Philippine History. Manila: Tahanan Books, 1995.Manuel, E. Arsenio. Dictionary of Philippine Biography Volume 1. QC. Filipinos, 1955.Zaide, Gregorio F. Great Filipinos in History. Manila: Verde Bookstore, 1970.National Historical Institute biography of Jose Ma. Panganiban Accessed 5 September 2009Ponce, Mariano "Jose Maria Panganiban y Enverga." La Solidaridad, Sept 30 1890.Citation
Mayroon akong halimbawa... 1.Ako'y naglalakad papuntang Kalumpit, Ako'y nakarinig ng huni ng pipit, Ang wika sa akin, ako raw ay umawit, Ang aawitin ko'y buhay na matahimik. 2.Ako'y naglalakad sa dakong Malabon, Ako'y nakakita isang balong hipon, Ang ginawa ko po ay aking nilusong, Kaya't lahat-lahat ng hipon, nagsitalon. 3.Ako'y naglalakad sa dakong Arayat, Nakapulot ako ng tablang malapad, Ito'y ginawa kong 'sang kabayong payat, Agad kong sinakyan, ito'y kumaripas. 4.Ako'y naglalakad sa dakong Bulacan, Nahuli kong hayop, niknik ang pangalan, Aking iniuwi at aking kinatay, Ang nakuhang langis, siyam na tapayan. 5.Ako'y naglalakad sa dako ng Tondo, Ako'y nakasalubong 'sang tropang sundalo, Inurung-urungan ko bago ko pinuwego, Pung! Pung!... walang natira kundi isang kabo. 6.Ako si Don Pepe Tubo sa Manggahan Hindi natatakot Sa baril-barilan; Kaya lamang natakot Sa talim ng gulok Pagsubo ng kanin Tuluy-tuloy lagok. maraming salamat!
Si Dr. José Protasio Rizal Mercado y Alonso Realonda (Hunyo 19, 1861-Disyembre 30, 1896) ay ang pampito sa labing-isang anak ng mag-asawang Francisco Engracio Rizal Mercado y Alejandro at ng asawa nitong si Teodora Morales Alonzo Realonda y Quintos. Ipinanganak si José Rizal sa Calamba, Laguna. Sina Saturnina, Paciano, Narcissa, Olimpia, Lucia, Maria, Jose, Concepcion, Josefa, Trinidad at Soledad ang kanyang mga kapatid.Ang ina ni Rizal ay siyang kaniyang unang guro at nagturo sa kaniya ng abakada noong siya ay tatlong taon pa lamang. Noong siya naman ay tumuntong ng siyam na taon, pinadala siya sa Biñan, Laguna upang mag-aral sa ilalim ng pamamatnubay ni Justiano Aquino Cruz. Ilang buwan ang nakalipas, pinayuhan niya ang magulang ni Rizal na pag-aralin siya sa Maynila.Ang Ateneo Municipal de Manila ang unang paaralan sa Maynila na kaniyang pinasukan noong ikadalawa ng Enero 1872. Ayon sa isang salin ng Noli me tangere ni Guzman atbp., sa kaniyang pananatili sa paaralang ito, natanggap niya ang lahat ng mga pangunahing medalya at notang sobresaliente sa lahat ng aklat. Sa paaralan ding ito niya natanggap ang kaniyang Batsilyer sa Sining na may notang sobresalyente kalakip ang pinakamataas na karangalan.Nang sumunod na taon, siya ay kumuha ng Pilosopiya at Panitikan sa Pamantasan ng Santo Tomas. Sa Ateneo, kasabay niyang kinuha ang agham ng Pagsasaka. Pagkaraan, kinuha niya ang kursong panggagamot sa nasabing Pamantasan (Santo Tomas) pagkatapos mabatid na ang kaniyang ina ay tinubuan ng katarata. Noong Mayo 5, 1882, nang dahil sa Hindi na niya matanggap ang tagibang at mapansuring pakikitungo ng mga paring Kastila sa mga katutubong mag-aaral, nagtungo siya sa Espanya. Doo'y pumasok siya sa Universidad Central de Madrid, kung saan, sa ikalawang taon ay natapos niya ang karerang Medisina, bilang "sobresaliente" (napakahusay). Nang sumunod na taon, nakamit niya ang titulo sa Pilosopiya-at-Titik. Naglakbay siya sa Pransya at nagpakadalubhasa sa paggamot ng sakit sa mata sa isang klinika roon. Pagkatapos ay tumungo siya sa Heidelberg, Alemanya, kung saan natamo pa ang isang titulo.Sa taon din ng kaniyang pagtatapos ng Medisina, siya ay nag-aral ng wikang Ingles, bilang karagdagan sa mga wikang kaniya nang nalalaman gaya ng Pranses. Isang dalubwika si Rizal na nakaaalam ng Arabe, Katalan, Tsino, Inggles, Pranses, Aleman, Griyego, Ebreo, Italyano, Hapon, Latin, Portuges, Ruso, Sanskrit, Espanyol, Tagalog, at iba pang mga katutubong wika ng Pilipinas.
Si Dr. José Protasio Rizal Mercado y Alonso Realonda(Hunyo 19, 1861-Disyembre 30, 1896) ay ang pampito sa labing-isang anak ng mag-asawang Francisco Engracio Rizal Mercado y Alejandro at ng asawa nitong si Teodora Morales Alonzo Realonda y Quintos. Ipinanganak si José Rizal sa Calamba, Laguna. Sina Saturnina, Paciano, Narcissa, Olimpia, Lucia, Maria, Jose, Concepcion, Josefa, Trinidad at Soledad ang kanyang mga kapatid.Ang ina ni Rizal ay siyang kaniyang unang guro at nagturo sa kaniya ng abakada noong siya ay tatlong taon pa lamang. Noong siya naman ay tumuntong ng siyam na taon, pinadala siya sa Biñan, Laguna upang mag-aral sa ilalim ng pamamatnubay ni Justiano Aquino Cruz. Ilang buwan ang nakalipas, pinayuhan niya ang magulang ni Rizal na pag-aralin siya sa Maynila.Ang Ateneo Municipal de Manila ang unang paaralan sa Maynila na kaniyang pinasukan noong ikadalawa ng Enero 1872. Ayon sa isang salin ng Noli me tangere ni Guzman atbp., sa kaniyang pananatili sa paaralang ito, natanggap niya ang lahat ng mga pangunahing medalya at notang sobresaliente sa lahat ng aklat. Sa paaralan ding ito niya natanggap ang kaniyang Batsilyer sa Sining na may notang sobresalyente kalakip ang pinakamataas na karangalan.Nang sumunod na taon, siya ay kumuha ng Pilosopiya at Panitikan sa Pamantasan ng Santo Tomas. Sa Ateneo, kasabay niyang kinuha ang agham ng Pagsasaka. Pagkaraan, kinuha niya ang kursong panggagamot sa nasabing Pamantasan (Santo Tomas) pagkatapos mabatid na ang kaniyang ina ay tinubuan ng katarata. Noong Mayo 5, 1882, nang dahil sa Hindi na niya matanggap ang tagibang at mapansuring pakikitungo ng mga paring Kastila sa mga katutubong mag-aaral, nagtungo siya sa Espanya. Doo'y pumasok siya sa Universidad Central de Madrid, kung saan, sa ikalawang taon ay natapos niya ang karerang Medisina, bilang "sobresaliente" (napakahusay). Nang sumunod na taon, nakamit niya ang titulo sa Pilosopiya-at-Titik. Naglakbay siya sa Pransya at nagpakadalubhasa sa paggamot ng sakit sa mata sa isang klinika roon. Pagkatapos ay tumungo siya sa Heidelberg, Alemanya, kung saan natamo pa ang isang titulo.Sa taon din ng kaniyang pagtatapos ng Medisina, siya ay nag-aral ng wikang Ingles, bilang karagdagan sa mga wikang kaniya nang nalalaman gaya ng Pranses. Isang dalubwika si Rizal na nakaaalam ng Arabe, Katalan, Tsino, Inggles, Pranses, Aleman, Griyego, Ebreo, Italyano, Hapon, Latin, Portuges, Ruso, Sanskrit, Espanyol, Tagalog, at iba pang mga katutubong wika ng Pilipinas.
Paalam na sintang lupang tinubuan Bayang Masagana sa init ng araw Edeng maligaya sa ami'y pumunaw Perlas ng Dagat sa Dakong silangan. Inihahandog ko ng ganap na tuwa Sa iyo yaring lanta na't buhay naging dakila ma'y iaaalay rin nga para sa iyong ikatitimawa Ang nanga sa digmaan Dumog sa paglaban Hirap ay hindi pansin o hindi gunamgunam Ang pagkaparool o pagtatagumpay. Bibitaya't madlang Mabangis na sakit o pakikibakang mapanganib. ito ay titiisin para sa bayang iniibig Ako'y mamamatay , Ngayong Minamalas Ang kulay ng langit ay sumisinag Ang sikat ng araw ay sumisikit Sa kabila'y mapanglaw na ulap. Kung Dugo Ang iyong kailangan At iyong ikadidilag dugo ko'y ibubot o isa lang Nang gumigiti mong sinag ay kumislap Ang mga nais mula ng magkaisip Hanggang ngayon ay ganap na bait Isang bayan na marikit na sa dagat silangan nakaaligid. Noo mo'y kumikinang at sa mata Bakas ng mapait na luha ay wala na Wala na ang galit at balisa wala na ang dugo at dusa Sa sandaling buhay ay umalab kagalingan ay sinulit kaluluwa ay aalis Ginhawa ay abutin mamamatay, upang bigyan ka ng buhay malilibing sa malamig na lupa sa silong ng langit hihimblay. Kung isang araw,Ikaw ay may mapansin, Isang bulaklak sa aking libing Sa gitna ng damo, halik mo ay itaos mo sa akin. Bayan mong ako'y minalas Hayaan mong humalik ang simoy ng hangin Hayaan mo ang huni na tugtugin Ang buhay ay payapang ikinaaaliw Hayaan mong ang araw ay tumigas, Ang ulan na maging ulap. Maging mapanuri at sa langit umakyat Nang daing mo ay masaggap. Hayaan mo na ako'y maagang namatay Tumangis kung iyong minamahal. kung iyong maaalalang magdasal, Ako'y iyong idalangin naman. Idalangin mo din ang mga namatay at naghirap Idalangin na ikaw ay makalaya Sa pang-aaping Naka tanikala. Kung nabalot na ang libingan Ng sapot na itim ng gabing mapanglaw Wala na ang tanod kundi patay Hayaan mo ang katahimikan Pagpipitagan mo ang mahiwagang lihim Pakinggan ang tinig Ito ay ako rin Inaawitan ka ng paggiliw. Kung ang libingan ko ay limot na At wala ng pananda Ipaubaya sa magsasaka Bungkalin at isabog ang lupa. Bango,tinig,higing , awit na masaya Liwanag at kulay na saya sa mata uulit-ulitin ng tuwina. Ako'y yayao na sa bayang payapa Na walang alipin at puno ng pang-aalipusta Doo'y di na natay ang paniniwala At ang naghari ay diyos wala ng iba. Paalam anak , magulang kapatid Bahagi ng puso at unang nakinig ipagpasalamat ang pag-alis Sa buhay nitong ligalig Paalam na liyag,tanging kaulayaw Taga ibang lupang aking katuwaan Paalam sainyo mga minamahal mamamatay na ganap sa katahimikan.