0
Want this question answered?
Be notified when an answer is posted
Add your answer:
Earn +20 pts
How do you get scamp on moshling zoo?
Go to whoop n holler valley the first island on the map.scroll to the right and stop at the lilipad.press the lilipad to get it inyour back pack.Wait until you hear the noise that means a moshling has reavled himself. Then get out your backpack and find the lilipad.Give scamp the lilipad and a towel. [ which you need to buy from the safari pro outfitterz in monstro city] Hope it helped out
Ano ang kasingkahulugan ng maganda?
Maganda ang araw kung sumusungaw na, Sa likod ng bundok ay nakangiti pa; Maganda ang buwan, parang tumatawa, Sa hihigang pilak, kung nagpapahinga Maganda ang ulan na papatak-patak, Sa gitna ng bukid ay butil ng perlas ; Maganda ang ibon na lilipad-lipad, Sa langit ay munting bangkang naglalayag. Bulaklak sa tangkay, oo, maganda rin, Lalo't nagduruyan sa ugoy ng hangin ; Maganda ang mgakislap ng mga bituin, Sa singsing ng Diyos, batong nagniningning. Ang bughaw na langit, payapang dagat, Ang mabining alo, maputing ulap; Ang sanggol sa duyan, kung humahalakhal, Lahat ay maganda, maganda ang lahat.
What is Filipino folksong?
Sitsiritsit,_Alibangbang"Sitsirit, alibangbangSalaginto't salagubangAng babae sa lansanganKung gumiri'y parang tandang!Santo Nino sa Pandacan,Puto seko sa tindahan,Kung ayaw mong magpautang,Uubusin ka ng langgam.Mama, mama, namamangka,Pasakayin yaring bata,Pagdating sa Maynila,Ipagpalit ng manika.Ale, ale, namamayong,Pasukubin yaring sanggol,Pagdating sa Malabon,Ipagpalit ng bagoong.Bahay_Kubo"Bahay kubo,kahit muntiAng halaman doonay sari-sariSingkamas at talongSigarilyas at maniSitaw, bataw, pataniKundol, patola,upo't kalabasaat saka meron pangLabanos, mustasaSibuyas, kamatisBawang at luyaSa paligid ligiday puno ng linga.Leron_Leron_Sinta"Leron, leron sintaBuko ng papaya,Dala-dala'y buslo,Sisidlan ng sinta,Pagdating sa dulo'yNabali ang sangaKapos kapalaran,Humanap ng iba.Gumising ka, Neneng,Tayo'y manampalok,Dalhin mo ang buslongSisidlan ng hinog.Pagdating sa dulo'yLalamba-lambayog,Kumapit ka, neneng,Baka ka mahulog.Ako'y ibigin mo'tLalaking matapang,Ang baril ko'y pito,Ang sundang ko'y siyamAng sundang ko'y siyamParte ng dinulangIsang pinggang pansitAng aking kalaban.Paruparong_Bukid"Paruparong bukidNa lilipad-lipadSa gitna ng daa'yPapaga-pagaspasSandangkal ang tapisSambara ang manggasAng sayang de-kola'ySampiyesa ang sayadMay payneta pa siya, uy!May suklay pa mandin, uy!Nagwas de ojetesAng palalabasinHaharap sa altar, uy!At mananalaminAt saka lalakadNang pakendeng-kendeng.Doon_Po_sa_Amin"Doon po sa aminBayan ng San Roque,May nagkatuwaangApat na pulubiSumayaw ang pilay,Kumanta ang pipi,Nanood ang bulag,Nakinig ang bingiMagtanim_ay_di_Biro"Magtanim ay di biroMaghapong nakayuko,Di naman makaupo,Di naman makatayo.Halina, halina, mga kaliyag,Tayo'y magsipag-unat-unat.Magpanibago tayo ng lakasPara sa araw ng bukasBisig ko'y namamanhidBaywang ko'y nangangawit.Binti ko'y namimintigSa pagkababad sa tubig.Halina, halina...Kay-pagkasawing-paladNg inianak sa hirap,Ang bisig kung di iunat,Di kumita ng pilak.Halina, halina...
What is the meaning of the song paru-parong bukid?
omg! I have the same question >.< haha. i could give you lil explanation though, phrase by phrase *wink wink. the song paru-parong bukid is about agay. well if you analyze the poem (if its a poem, idk the what kind it is. lol) cuz a butterfly symbolises a man."Paruparong bukid na lilipad-lipad" - paru-paro as ive said earlier it symbolises a man."Sa gitna ng daan papagapagaspas"- well the song bleedly states that its about a gay cuz who the hell guy would walk gracefully as a butterfly."Isang bara ang tapis" - why would a girl use "isang barang tapis" if the purpose of the "tapis" is to prevent from being peeked when the wind blows."Isang dangkal ang manggas" - literal"Ang sayang de kola" - literal"Isang piyesa ang sayad" - literal"May payneta pa siya -- uy!""May suklay pa mandin -- uy!""Aguas de-ohetes ang palalabasin" - no way a true girl would show off her undies."Haharap sa altar at mananalamin" - yea, gals often use mirrors but umm your in the church you know, you go there to pray and stuff"At saka lalakad na pakendeng-kendeng." - a conservative filipina wouldn't seducei hope i helped. the explanations i gave were so brief.by luz builderIsang Pag-aaral sa isa sa mgaKatutubong Awit ng mga FilipinoParuparong-BukidParuparong-Bukid na lilipad-lipadSa gitna ng parang papagapagaspasIsang bara ang tapisIsang dangkal ang ManggasAng sayang de kolaIsang piye ang sayadMay Payneta pa siya - uy!May suklay pa man din - uy!Aqua de-Ojetes ang palalabasinHaharap sa altar at mananalaminAt saka lalakad nang pakendeng-kendeng.Mga Pangalang Pangtangi:Paruparong-Bukid, Payneta, Manggas, Aqua de-OjetesMga Pangalang Pambalana:tapis, suklay, altar,Mga Salitang Kilos: lilipad-lipad, papagaspagaspas, palalabasin, haharap, mananalamin, lalakad ng pakendeng-kendeng.Salitang inuulit:1. Lilipad-lipad - lumilipad ng malaya.2. Pakendeng-kendeng - isang mabining lakad na may mayuming indayog.Salitang Tambalan:1. Paruparong-Bukid - isang uri ng paruparo, maliliit at karaniwan ay kulay dilaw na matatagpuan sa bulubunduking pook na maraming damong may maliliit na bulaklak. Makikita rin sila sa gilid ng daanan o kalsada.Talasalitaan:Filipino English1. Parang Spring field2. Pagaspas whisper of the wind3. Bara bar (as in bar of gold)4. Dankal almost six inches5. Sayang de-kola colourful skirt6. Isang piye one foot (12 inches)7. Payneta hair ornament8. Suklay hair comb9. Aqua de-Ojetes (hamog) drops of water (morning dew)10. Altar Worship nook11. Pakendeng-kendeng Walking with integrity and dignityAng awiting ito ay isa sa mga katutubong awiting Pilipino sa Tagalog Region.Hindi ito tungkol sa mga gay o bakla dahil nuong panahon ng Kastila ito naisulat at nuon ay walang naglaladlad ng pagiging homosexual nila dahil nuong panahon na iyon ang mga homosexual ay Hindi tinatanggap sa lipunan at binubogbog.Ang inspirasyon ng awiting ito ay ang dalagang Pilipina na naninirahan sa Bulubunduking bahagi ng Luzon."Paru-parong bukid na lilipadlipad, sa gitna ng parang papagapagaspas"Siya ay parang isang lalaki sa lakas dahil siya ay naninirahan at manggagawa sa bukid subalit ang kilos at ugali ay mayumi at may indayog gaya ng paru-paro. Mararamdaman ninuman ang kanyang presensya gaya nang paruparong pumapagaspas sa parang. (pagaspas ay ang pagkakaroon ng iba't-ibang huni ng hangin dahil sa kakaibang pagkilos)."Isang bara ang tapis, isang dangkal ang manggas, ang sayang de-kola, isang piye ang sayad".Ang bahaging ito ng awit ay lumalarawan sa kasuotan ng mga babaeng Pilipina nuong mga panahon na iyon. Isang bara (bara ng ginto) ang ibig sabihin ay mabigat ang tapis, Hindi manipis o maliit o masikip kundi makapal na tela ang ginagamit. Isang dangkal ang manggas ito ay halos kalahati na ng braso. Ito ay upang Hindi makita ang kanilang mga kilikili. Dahil nuong panahong iyon, ang pagpapakita ng kilikili ay isang kalaswaan. Ang sayang may kulay (de-kola) ay ubod ng haba at sayad na sa lupa. Ito ay literal sapagkat nuong panahon na iyon, may mga dalagang Pilipina na napipilitang magpakasal sa mga binatang magsasabing nakita na nito ang kanyang mga sakong! Napakalungkot di ba? Kaya't ingat na ingat ang mga dalaga nuon, mas mahabang palda mas mainam."May payneta pa siya - Uy! May suklay pamandin - Uy"Ang payneta nuong mga panahong iyon ay ginagamit ng mga babaeng Pilipina bilang pang-adorno sa kanilang mga buhok na ipinusod pataas. Ang payneta ay madalas na napapalamutian ng mga iba't - ibang yamang lupa. Ang payneta ay sagisag din ng antas ng pamumuhay nuong panahon na iyon. Ang pinakamahal na uri ng payneta ay iyong yari sa lantay na ginto at mga Diyamante ang palamuti at kung minsaý rubi at iba pang mamahaling bato gaya nito. Subalit, kahit ano pang antas ng pamumuhay, lahat ng mga babaeng Pilipina nuong panahong iyon ay may payneta at suklay gamit sa pag-aayos ng sarili dahil ganun nila kamahal ang Diyos, Hindi sila nagsisimba o sumasamba nang Hindi nag-aayos. Kaya nga sa mga nobela ni Rizal naging sagisag ang payneta sa pag-uuri sa mga babaeng tauhan ng kanyang kuwento."Aqua de-Ojetes ang palalabasin"Ang dalagang Pilipina, bagama't maiitim ang balat dahil sa pagkabilad sa araw, ay tunay na maningning kapag naaayusan. Sila ay katulad ng hamog sa damuhan na kapag nasikatan ng araw ay nagliliwang at lumilikha ng iba't-ibang kulay tulad ng bahaghari. Katulad din ng paruparong bukid na kapag natatamaan ng sinag nag araw ang mga pakpak ay lumlikha nang wari moý nagsasayawang liwanag dahil sa kanyang walang hintong paglipad."Haharap sa altar at mananalamin..May altar bawat tahanan. Ang mga babaeng Pilipina nuong mga panahong iyon ay mga madasalin at may takot sa Diyos. Bago sila manalamin ay humaharap muna sila sa altar at nananalangin. Walang bumababa ng bahay nang Hindi nagdarasal muna. At kaya humaharap sa salamin, para masigurong maayos sila dahil nuong araw, lumalabas lamang at nag-aayos ang mga babaeng Pilipina kapag pupunta sa simbahan at sumamba sa Diyos na may likha ng lahat at Hindi upang mang-akit."At saka lalakad ng pakendeng-kendeng".Natapos na ang gawain sa bukid, maayos na ang mga pangangailangan ng mga mahal sa buhay, malinis na ang tahanan, maayos na ang sarili, handa nang humarap sa Diyos, ano pang kaylangan, wala na nga di ba? Simple lang ang pangarap na buhay, kaya nga kampante nang makapaglalakad ng painda-indayog ito ay dahil sa katiwasayan ng isip at pag-asang may Diyos na magpapala sa araw-araw na paglipad!XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXSubalit kung kung pakalilimiin, nuong panahong iyon ay walang kalayaan. Ang awiting ito, tulad din ng mga nobela ni Rizal at mga tula ni Bonifacio ay pawang pang-gising sa diwang makabayan ng mga Pilipino upang ipaglaban ang Kalayaan. Ang Paruparong Bukid ay tayong mga Pilipino at ang parang ay ang bansang Pilipinas. Atin ang Pilipinas. Masarap mabuhay nang Malaya. May Diyos, may Yaman may Kapayapaan! Mabuhay ang may-akda nito!
What is the history of paruparong bukid?
It's a Filipino folk song from 1939 "ParuParong Bukid" released under Sampaguita Pictures, starring Rudy Concepcion at Rosario Moreno. Here's a more accurate translation from Tagalog to English: Paru-parong bukid / BUTTERFLY IN THE FARM (MEADOW) na lilipad-lipad / THAT FLIES AROUND Sa tabi ng daan / IN THE SIDE OF THE ROAD papaga-pagaspas /FLYING NOISILY Isang bara ang tapis / (SHE HAS) ONE YARD OF APRON Isang dangkal ang manggas / (SHE HAS) ONE HAND-BREADTH (PALM-MEASURED) SLEEVE Ang sayang de kola (HER) SKIRT TRAIN Isang piyesa ang sayad. / MEASURES ONE YARD WHICH IS DRAGGING AROUND - May payneta pa siya / (SHE EVEN WEARS A) PEINETA - SPANISH HAIR COMB (USUALLY USED FOR A CHURCH VEIL) Uy! / OH! May suklay pa mandin / (SHE ALSO WEARS A) COMB Uy! / OH! Naguas de ojetes / PETTICOATS (UNDERSKIRT) ang palalabasin / (SHE IS REVEALING) Haharap sa altar / (SHE FACES THE ALTAR AT CHURCH) at mananalamin / THEN LOOKS AT HERSELF USING A MIRROR At saka lalakad / THEN SHE WALKS AWAY nang pakendeng-kendeng. / (AND HER HIPS SWAY FROM SIDE TO SIDE)
What is the history of music in the Philippines?
they have to fart in a tuba and it makes a beautiful sound but the smell isn't to great.
What is the difference between traditional music and folk music?
False (apex)
Tatsulok na daigdig?
itoy nangangahulogan sa mga tao na ang mundo ay hindi paralang sa kanila,lalong lalo na sa mga masasamang taoNi Natsumi Soseki Salin ni Aurora E. BatnagPaakyat sa landas ng bundok, nakapag-isip-isip ako. Kapag laging utak ang pinapangibabaw mo, magiging malupit ka, sumagwan ka sa ilog ng emosyon at matatangay ka ng agos. Palayain mo naman ang iyong mga hangarin at di ka mapakali sa iyong pagkakakulong. Hindi kasiya-siyang mamuhay rito, sa daigdig na ito. Habang lumulubha ang pagkayamot,ibig mong tumakas kung saan higit na magaan ang buhay. Pagdating lang sa puntong una mong napag-isip-isip na sadyang mahirap mabuhay kahit malayo na ang narating mo, saka isinisilang ang isang tula, o nalilikha ang isang larawan. Ang mundong ito ay di likha ng Diyos o ng demonyo kundi ng mga karaniwang tao sa ating paligid; yaong mga nakatira sa tapat o sa kapitbahay, na tinatangay ng pang-araw-araw na agos ng pamumuhay. Maaaring napakahirap mabuhay sa mundong ito na nilikha ng mga karaniwang tao pero may iba pa bang mapupuntahan? Kung mayroon man,tiyak iyon ay isang lupaing ³di-pantao´, at anong malay natin,baka mas kasumpasumpa pa ang mundong iyon kaysa rito? Hindi tayo makatatakas sa daigdig na ito. Samakatuwid, sa hirap ng buhay, wala kang magagawa kung di magpakaginhawa sa taghirap, bagamat maikling panahon lamang ang kaya mong tiisin, upang kahit papaano¶y makaya mo ang iyong maikling buhay. Sa puntong ito nagsisimula ang bokasyon ng isang alagad ng sining at dito rin itinatalaga ng langit ang gawain ng isang pintor. Pasalamatan mo ang langit dahil sa mga tao na sa iba¶t ibang paraan ng kanilang sining, ay naghahatid ng katiwasayan sa mundo at nagpapataba ng mga puso. Alin sa mundo ang lahat ng alalahanin at problemang nagpapabigat sa buhay sa halip ay ilarawan ang isang daigdig na punung-puno ng biyaya at pagmamahal. Magkakaroon ka ng musika, ng isang larawan, o tula, o iskultura. Hindi lang ito, idaragdag ko pang hindi kailangang magkatotoo ang pananaw na ito. Sapat nang ilarawan sa isip at magkakabuhay ang tula, magkakahimig ang awit. Bago mo pa man isulat ang iyong inisip, mararamdaman mong parang napupuno ang iyong dibdib ng kristal na taginting ng mga kampanilya; at kusang magliliwanag sa iyong mga mata ang lahat ng maningning na kulay, kahit di nagagalaw sa kabalyete ang iyong kanbas na di pa nahahaguran ng pintura. Sapat nang magkaroon ka ng ganitong pananaw sa buhay at ang marumi¶t bulgar na mundong ito ay magiging malinis at maganda sa mga mata ng iyong kaluluwa. Maging ang makata na wala pang naisusulat kahit isang taludtod, o ang pintor na walang pintura at wala pang naipipinta kahit isang bahagi ng kanbas, ay makatatagpo ng kaligtasan, at makaaangat sa mga makamundong hangarin at damdamin. Kailanma¶t ibig, mapapasok nila ang isang daigdig ng dalisay na kalinisan, at kapag naitapon ang pagkakasakim at pagkamakasarili, ay makapagbubuo ng walang katulad at di mapantayang daigdig. Sa lahat ng ito, higit pa silang maligaya kaysa sa mayayaman at tanyag; kaysa sa sino mang panginoon o prinsipeng nabuhay sa mundong ito; tunay na mas maligaya kaysa sa lahat ng nagtatamasa ng pagmamahal sa bulgar na mundong ito.Pagkaraang mabuhay nang dalawampung taon, napag-isip-isip kong karapatdapat mamuhay sa mundong ito. Sa edad na beinte-singko, naunawaan ko na tulad ng liwanag at dilim na magkabilang tabi ng iisang bagay, saan man may liwanag ng araw, tiyak na may anino. Ngayon, sa edad na treinta, ganito ang nasasaisip ko: sa kailaliman ng kaligayahan, naroroon ang kalungkutan; at kung lalo kang maligaya, lalo ring matindi ang sakit. Subukin mong ihiwalay sa lungkot ang tuwa at mawawalan ka ng kapit sa buhay. Itabi mo ang mga ito sa isang sulok at guguho ang mundo. Mahalaga ang pera, pero kapag naipon, di ba nagiging problema lamang ito na bumabagabag hanggang sa pagtulog? Ang pag-ibig na nakatutuwa pero kapag nagkapatung-patong ang mga kagalakang ito hahanap-hanapin mo ang mga araw noong di mo pa kilala ang tuwa. Ang mga balikat ng estado, ang Gabinete, ang nagsusuporta ng mga pasanin para sa milyun-milyon, ang mga paa nito; at pabigat sa kanila ang mga sagutin ng gobyerno. Iwasan mong kumain ng napakasarap na bagay, at pakiramdam mo¶y may nakaligtaan ka. Kaunti lamang ang kainin mo at pagtindig mo sa mesa, mararamdaman mong gusto mo pang kumain. Kumain ka nang napakarami at pagkaraan ay sasama ang pakiramdam mo. Sa bahaging ito ng paglalakbay ng aking isip, napatapak ang aking kanang paa sa isang matulis na bato at nadulas ako. Tuluyan na akong bumagsak matapos kong bawiin ang kaliwang paa na bigla kong naisipa sa pagtatangkang mabalanse ang katawan ko. Mabuti na lamang at napaupo ako sa isang malaking bato na may lapad na tatlong piye, kaya ang nangyari lamang ay nakalog ang kahon ng pintura na nakasukbit sa aking balikat. Swerte na lamang at walang nasira. Nang tumayo ako at tumingin sa paligid, napansin ko sa dakong kaliwa ng landas ang isang namumukod na tuktok na korteng baliktad na balde. Nababalutan ito mula ibaba hanggang itaas ng makapal na berdeng puno, na di ko makilala kung cryptomeria o sipres. Sumasalit sa mga dahon ang ilang kumpol ng ligaw na cherry na kulay maputlang pula at dahil sa napakakapal na ulap sa ibabaw tila naglanguyan at naghalo ang mga kulay at imposibleng makita nang malinaw ang mga puwang sa pagitan ng mga puno at sanga. Nasa di kalayuan ang isang kalbong bundok. Namumukod ito sa paligid at parang abot-kamay lamang ang layo. Parang pinalakol ng isang higante ang walang kapunu-punong gilid nito at napakatarik ng batuhang mukha na diretsong pababa sa kapatagang nasa kailaliman. Sa tingin ko¶y pulang pino ang nag-iisang punong iyong nasa tuktok. Kitang-kita maging ang mga piraso ng langit na masisilip sa pagitan ng mga sanga. May dalawampung yarda sa dako pa roon, biglang naputol ang landas, pero pagtingala ko, may nakita akong isang pigurang nakabalot ng pulang kumot na pababa sa gilid ng bundok, at naitanong ko sa aking sarili, makarating kaya ako roon kung aakyat ako. Terible ang daang ito. Kung lupa lamang ito, hindi sana ganito katagal lakarin, pero may nakabaong malalaking bato sa daan.Mapapantay mo ang lupa, pero nakausli pa rin ang mga bato. Mapagpipirapiraso mo ang maliliit na bato, pero hindi ang malalaki. Hindi mo maaalis ang mga batong iyon. Ang mga bato ay parang nangungutya at tiwalang-tiwala sa sarili na nakapwestong di masusupil sa tambak ng di patag na lupa. Wala yatang daan dito na di mo muna paghihirapan. Kung gayon, dahil ayaw magparaan ng ating kalabang di mapagbigay, kailangang umakyat tayo o kaya¶y ikutan ito. Hindi pa rin madaling lakarin ang lugar na ito kahit hindi ito mabato. Mataas ang magkabilang tabi at may hukay sa gitna ng landas. Ang hukay na ito ay mailalarawan sa pamamagitan ng heometriya. Tatsulok ito na ang lapad ay may anim na piye, na ang mga gilid ay nagtatagpo sa isang matulis na anggulo, na nasa gitna ng landas. Para kang naglalakad sa ilalim ng ilog sa halip nasa isang landas. Dahil sa simula pa¶y di ko na inisip na magmadali, magdahan-dahan lang ako sa paglakad at haharapin ang di mabilang na paliku-liko kapag nanduon na. Sa ibaba ng aking kinatatayuan, biglang umawit ang isang pipit. Ngunit kahit gaano ko pa man titigan ang kapatagan, talagang ni anino ng ibon ay di ko makita; ni hindi ko malaman kung saan ito naroroon. Malinaw kong naririnig ang tinig nito, pero hanggang doon lamang. Dahil malakas at walang tigil ang pagawit ng ibon, pakiramdam ko¶y masiglang nagpaparoo¶t parito ang hangin para matakasan ang nakaiinis na kagat ng libu-libong pulgas. Talagang hindi tumigil ang ibong iyon kahit saglit. Para bang hindi ito masisiyahan hangga¶t hindi nakaaawit nang husto araw at gabi sa buong nakasisiyang tagsibol; at hindi lamang umawit kundi patuloy na lumipad magpakailanman. Walang dudang doon na mamamatay ang pipit sa itaas ng ulap. Maaring sa pinakaitaas ng kanyang paglipad, mararating ng pipit ang lumulutang na ulap at doo¶y lubusang maglalaho hanggang sa tanging boses na lamang ang maiiwan, na ikinukubli ng hangin. Biglang lumiko ang landas sa isang nakausling kanto ng bato. Ang isang bulag ay maaring magtuluy-tuloy hanggang sa bingit, pero naiwasan ko ang peligro at nakuha kong kumanan. Sa ibaba, natanaw ko ang mga rape-blossom na parang alpombrang nakalatag sa kapatagan. Mapapadpad kaya roon ang isang pipit? ± Hindi. Siguro, naisip ko, lilipad ito mula sa mga ginintuang bukirin. Pagkaraa¶y inilarawan ko sa isip ang dalawang pipit, ang isa¶y pasisid habang ang isa nama¶y paitaas, nagkasalubong sa paglipad. Sa wakas ay naisip kong pasisid man o paitaas o magkasalubong man sa paglipad, malamang magpapatuloy pa rin ang masiglang pag-awit ng pipit. Sa tagsibol, inaantok ang lahat. Nalilimutan ng pusa na manghuli ng daga, at nalilimutan ng tao ang kanilang mga utang. Kung minsan, pati kaluluwa¶y nalilimutan nila at sila¶y nagmimistulang tuliro. Ngunit nang tanawin ko ang dagat na iyon ng mga rapeblossom, waring natauhan ako. At nang marinig ko ang awit ng pipit, naglaho ang ulap at muli kong natagpuan ang aking kaluluwa.Hindi lamang lalamunan ang umaawit sa pipit, kundi ang kabuuan nito. Sa lahat ng nilalang na maaaring magsatinig sa mga gawain ng kaluluwa, walang sinlakas at buhay na buhay na gaya ng pipit. Tunay itong kaligayahan. Kung nasasaisip mo ito at maaabot mo ang ganitong antas ng kaligayahan, iyon ay tula. Biglang pumasok sa isip ko ang tula ni Shelley tungkol sa pipit. Tinangka kong bigkasin, pero dadalawa o tatlong saknong lang ang naaalala ko. Narito ang ilang taludtod:Lumilingon at tumatanaw Hinahangad ang wala sa kamay: May halong pait Ang pinakamatapat mang halakhak, Pinakamatamis ang awit tungkol Sa pinakamatinding sakit.Gaano man kaligaya ang makata, hindi niya maibubuhos sa awit ang kanyang galak tulad ng malaya at walang pakialam na taos-pusong pag-awit ng pipit. Madalas gamitin sa Kanluraning panulaan, at makikita rin sa panulaang Tsino, ang pariralang ³di mabilang na bushel ng kalungkutan.´ Marahil, bushel ang ginagamit sa pagsukat sa lungkot ng makata, samantalang sa kariniwang tao ay ni hindi pa makapupuno ng pint man lamang. Marahil, ngayong napag-isip-isip ko, dahil mas mapagalala ang makata kaysa sa karaniwang tao, mas matalas ang kanyang pakiramdam. Totoong may mga sandaling nakadarama siya ng di masukat na tuwa, pero mas madalas din naman siyang nakadama ng di masukat na lungkot. Dahil dito, dapat munang isaalang-alang na mabuti bago ka magpasiyang maging makata.Dito, pantay-pantay ang landas nang may ilang hakbang. Nasa kanan ang burol na natatakpan ng mga palumpong, at sa kaliwa naman, hanggang sa maaabot ng tanaw ay puro rape-blossom. Sa magkabila, nakatapak ako ng mga dandelion, na may mga dahong parang ngipin ng lagari na nakatayong nagmamalaki upang ipagtanggol ang ginintuang lobo sa gitna. Nakapanghihinayang dahil sa katatanaw ko sa mga rape-blossom ay natapakan ko ang mga dandelion. Pero paglingon ko, nakita kong di nagalaw ang mga ginintuang lobo sa pagitan ng mga nagsasanggalang na dahon. Kaylayang buhay! Binalikan kong muli ang aking iniisip. Siguro, hindi mawawala sa makata ang kalungkutan, pero nang marinig kong umaawit ang pipit, ni katiting na sakit o lungkot ay wala akong naramdaman; at pagtingin ko sa mga rape-blossom, ang tanging alam ko¶y lumulukso at sumasayaw ang aking puso. Gayon din ang nadama ko nang makita ang dandelion at ang namumukadkad na cherry, na ngayo¶y nawala na sa aking paningin. Doon sa kabundukan, malapit sa kagalakang hatid ng kalikasan, lahat ng makikita mo at maririnig ay nakasisiya. Ito¶y galak na di mababawasan ng alinmang hirap. Posibleng manakit ang mga binti mo, o maaring sabihin mong wala kang makaing masarap, pero iyon lang, at wala nang iba. Bakit kaya ganito? Siguro, dahil pagtingin mo sa tanawin para bang nakatingin ka sa isang larawang binuksan para sa iyo, o kaya¶y nagbabasa ka ng tula sa isang iskul. Sarili mo ang buong paligid, pero dahil iyo¶y gaya ng larawan o tula, hindi mo naiisipang paunlarin ito, o magkapera sa pamamagitan ng pagtatayo ng riles mula sa siyudad. Wala kang inaalalang anuman sapagkat tanggap mo ang katotohanang walang magagawa ang tanawing ito para busugin ka o kaya¶y dagdagan ng kahit kusing ang iyong suweldo, kaya kuntento ka nang pagmasdan na lamang ito. Ito ang malaking pang-akit ng Kalikasan na sa isang kisap-mata, madidisiplina nito ang puso at isip, maisasantbi ang lahat ng paghamak, at ihahatid ang mga ito sa dalisay at walang dungis na daigdig na tula. Sa obhetibong pananaw, masasabing maganda ang pagmamahal ng isang lalaki sa kanyang asawa o sa kanyang mga magulang, at mainam maging tapat at makabayan. Ngunit kapag kasangkot ka na sa mga ito, bubulagin ka ng marahas na agos ng mga kontra at kampi, mga bentaha at disbentaha, at di mo na makikita ang ganda at kinang, at tuluyan nang maglalaho ang tula. Para mapahalagahan ang tula, kailangang lumagay ka sa lugar ng miron na dahil puwedeng lumayo, ay makikita ang tunay na nangyayari. Sa puwestong ito lamang magiging nakasisiya ang isang nobela o dula dahil malaya ka sa mga personal na interes. Makata lamang habang nanonood o nagbabasa, at di ka pa aktuwal na kasangkot.Pagkasabi nito, dapat kong amining karamihan ng mga dula at nobela ay puno ng pagdurusa, at pagluha, kaya kahit miron lamang ay di maaaring di masangkot sa emosyon. Matatagpuan na lamang niya, na sa isang punto ay karamay na siya, at nagdurusa rin, naiinis, nagiging palaaway, at umiiyak. Sa ganitong pagkakataon, ang tanging bentaha sa kanyang puwesto ay ang pagyayaring hindi siya apektado ng ano mang damdamin ng kasakiman o paghahangad ng personal na ganansiya. Ngunit ang kawalan niya ng interes ay nangangahulugang ang ibang mga damdamin niya¶y higit pang matindi sa karaniwan. Kaysaklap naman! Sa loob ng mahigit na tatlumpong taon ng pamumuhay sa daigdig na ito, labis na ang nararanasan kong pagdurusa, galit, paglaban, at kalungkutan na di napapawi; at talagang napakahirap kung paulitulit na matatambakan ng pampagising sa mga emosyong ito kapag nagpupunta ako sa teatro, o kapag nagbabasa ako ng mga nobela. Ibig ko ng tulang naiiba sa karaniwan, at nag-aangat sa akin, kahit pansamantala, mula sa alikabok at dumi ng pang-araw-araw na buhay; hindi yaong nagpapatindi nang higit sa karaniwan sa aking damdamin. Walang duda, gaano man kadakila, na walang emosyon at iilang nobela ang tiwalag sa konsepto ng tama at mali. Tatak na ng nakararaming mandudula at nobelista ang kawalang kakayahang humakbang palabas sa makamundong ito. Ang mga kalikasang pantao ang sentro ng paksa ng mga Kanluraning makata sa partikular kaya di nila pinapansin ang daigdig ng dalisay na panulaan. Dahil dito, pagdating sa dulo ay mapapahinto sila dahil hindi nila alam kung may matatagpuan pa sa dako pa roon. Kuntento na silang talakayin ang karaniwang itinitindang simpatiya, pag- ibig, katarungan, at kalayaan, na pawang matatagpuan sa pansamantalang palengke na tinatawag nating buhay. Maging ang pinakamatulin sa mga ito ay abalang-abala sa pangaraw-araw na gawain, kaya ni hindi na nagkakapanahong kalimutan ang susunod na pagbabayaran. Hindi kataka-takang nakahinga nang maluwag si Shelley nang marinig niya ang awit ng pipit. Mabuti na lamang at paminsanminsan, ang mga makatang Silanganin ay nagkakaroon ng sapat na pagkaunawa upang makapasok sa daigdig ng dalisay na panulaan.Sa ilalim ng halamang-bakod Sa Silangan pumili ako ng krisantemo, At naglakbay ang aking paningin sa mgaBurol sa Timog.Dadalawang taludtod, ngunit kapag nabasa mo ang mga ito, lubos mong mamamalayan kung papaanong ganap na nagtagumpay ang makata na makalaya sa mapaniil na mundong ito. Hindi ito tungkol sa babaeng nakasilip sa kabilang bakod; o sa mahal na kaibigang nakatira sa kabilang burol. Ang makata ay nasa ibabaw ng lahat ng ito. Sapagkat natanggal na niya ang lahat ng alalahanin tungkol sa bentaha at disbentaha, tubo at pagkalugi, natamo na niya ang dalisay na takbo ng isip.Nag-iisa, sa gitna ng kawayanan Kinalabit ko ang kuwerdas; At mula sa aking alpa Pumailanlang ang nota.Sa madilim at di dinadaanang landas Tumatanglaw ang buwan sa pagitan ng mga dahon.Sa pagitan ng iilang maikling linyang ito, isang buo at bagong mundo ang malilikha. Ang pagpasok sa mundong ito ay di tulad ng pagpasok sa mundo sa mga popular na nobelang gaya ng Hototogisu at Konjiki Yasha. Para itong pagtulog nang mahimbing at pagtakas sa nakapapagod na mga bapor, tren, karapatan, tungkulin, moral, at kagandahang- asal. Ang uring ito ng tula, na hiwalay sa mundo at sa mga problema nito, ay sing-halaga ng pagtulog upang matagalan natin ang bilis ng pamumuhay sa ikadalawampung dantaon. Gayon man, sa kasamaang palad, lahat ng makabagong makata, kabilang na ang kanilang mga mambabasa, ay labis na nabighani sa mga Kanluraning manunulat kaya hindi makuhang maglakbay sa lupain ng dalisay na tula. Hindi ko talagang propesyon ang pagtula, kaya hindi ko intensiyong mangaral tungkol sa makabagong panulaan, upang mapagbagong-loob ang iba na sumunod sa uri ng pamumuhay nina Wang Wei at Tao Yuan-Ming. Sapat nang sabihing sa aking opinyon, ang inspirasyong natatamo sa kanilang mga akda ay higit pang mabisang panlaban sa mga problema ng makabagong pamumuhay kaysa sa panonood ng sine o pagdalo sa mga sayawan. Bukod dito, para sa akin, ay higit na kasiya-siya ang ganitong uri ng tula kaysa sa Faust o Hamlet. Ito ang tanging dahilan kung bakit pagdating ng tagsibol, mag-isa kong nilalakad ang landas sa bundok, sukbit sa balikat ang aking tripod at kahon ng pintura. Hinahanap-hanap kong makuha mula sa Kalikasan mismo ang kahit na bahagyang atmospera ng daigdig nina Yuan-Ming at Wang Wei; at kahit pansamantala lamang, naglalakad-lakad ako sa lupaing lubusang hiwalay sa mga pandama at emosyon. Ito'y isang kakatwang ugali ko. Mangyari pa, tao lamang ako. Kaya gaano man kahalaga sa amin ang ganitong napakasarap na pagkatiwalag sa mundo, may hanggan kung saan ako makapag-iisa sa isang panahon. Hindi ako naniniwalang maging si Tao Yuan-Ming ay walang tigil na pinagmasdan ang mga Katimugang burol sa loob ng ilang taon. Ni hindi ko mailarawan sa isip si Wang Wei na natutulog sa kanyang pinakamamahal na kawayanan nang walang kulambo. Malamang, ipinagbibili ni Tao sa isang magbubulaklak ang lahat ng krisantemong di na niya kailangan, samantalang naunahan naman ni Wang ang gobyerno sa pagbebenta ng labong sa lokal na pamilihan. Iyan ang uri ng pagkatao ko. Gaano man ako naakit sa pipit at sa mga rape-blossom, mortal pa rin ako at di nagnanais magkamping sa gitna ng kabundukan. May makikilala ka kahit sa isang lugar na tulad nito; sa isang matandang lalaki na nakapaloob sa likod ang kimono at may bandang nakabuhol sa baba; isang kabataang babaeng nakapaldang pula; kung minsan, may makakasalubong ka pang kabayo na ang mukha ay higit na mahaba kaysa sa tao. May bahid pa rin ng amoy ng mga tao ang hangin kahit dito sa taas na ilang daang piye mula sa kapatagan ng dagat. Hindi yata tamang sabihing "may bahid ", dahil inaakyat ko ang bundok na ito sa pag-asang makapagpalipas ng gabi sa isang otel sa mga mainit na bukal na Nakoi. Depende sa kinaroroonan mo, ang isang bagay ay maaring magmukhang ibang-iba. Minsan,sinabi ni Leonardo da Vinci sa isang estudyante: " Pakinggan mo ang tunog ng kampanang iyon. Iisa lang ang kampana, pero maririnig mo ito sa napakaraming paraan." Dahil sa subhetibo ang paghuhusga natin, maaring magkaiba-iba ang mga opinyon tungkol sa iisang tao, lalaki man o babae. Sa ano't ano man, dahil ang layunin ko sa paglalakbay na ito ay pagtagumpayan ang emosyon, at masdan ang mga bagay-bagay nang walang damdamin tiyak na iba na ang tingin ko sa mga tao ngayon kaysa noong namumuhay pa ako sa piling nila sa isang masikip na klayenon sa magulo at isinumpang siyudad - ang daigdig ng tao. Di man ako maging ganap na obhetibo, kahit papaano, ang damdamin ko'y di dapat maging mas matindi pa kaysa kung ako'y nanonood ng dulang Noh. Kung minsan, maging ang Noh ay nagiging sentimental. Papaano makatitiyak na hindi ka paluluhain ng Shickikiochi o Sumidagawa? Gayon man, tunay na emosyon ang treinta porsiyento ng Noh, at teknik naman ang natitirang sitenta porsiyento nito. Ang husay at pang-akit ng Noh ay hindi dahil mahusay nitong ipinamamalas ang emosyon at ugnayang pantao na parang tunay na buhay kundi dahil humahango ito ng mga pangyayaring pangkaraniwan saka ito dinadamitan ng patung-patong na sining, upang makalikha ng mabagal at halos nakaaantok na modelo ng kaasalan, na di makikita sa tunay na buhay. Ano kaya ang mangyayari, kung habang isinasagawa ko ang maikling paglalakbay na ito, ay ituturing kong bahagi ng dulang Noh ang mga pangyayari, at ang mga taong nakikilala ko ay mga aktor. Dahil tula ang pangunahing layunin ng paglalakbay na ito, ibig kong samantalahin na ang pagkakataon ng pagiging malapit sa kapaligirang Noh sa pamamagitan ng pagtitimpi sa aking mga emosyon hangga't maari, bagamat alam kong hindi ko lubusang maisasantabi ang mga iyon. Ang "Katimugang mga Burol" at mga "Kawayanan", ang pipit at mga rape-blossom ay may taglay na sariling karakter, na ibang-iba sa sangkatauhan. Gayon man, hangga't maari, ibig kong pagmasdan ang mga tao mula sa punto de bista ng dalisay na mundo ng tula. Kay Bassho, kahit ang kabayong umiihi sa tabi ng kanyang unan ay eleganteng paksa ng Hokku. Mula ngayon, ituturing ko na ring bahagi lamang ng pangkahalatang kanbas ng Kalikasan ang lahat ng makita kong magsasaka, negosyante, klerk sa nayon, matandang babae at lalaki. Alam kong naiiba sila sa mga pigura sa isang larawan, dahil bawat isa'y kikilos ayon sa gusto niya. Gayun pa man, sa palagay ko'y bulgar ang pagsusuri ng karaniwang nobelista sa kanilang mga tauhan, ang pagtatangka nilang silipin ang isipan ng mga ito at ang pakikialam sa pang-araw-araw nilang mga problema. Walang halaga sa akin kahit gumagalaw ang mga tao, dahil iisipin kong sila'y gumagalaw sa larawan lamang; at ang mga pigura sa isang larawan, gumalaw man nang gumalaw, ay nakakulong sa dadalawang dimensiyon. Siyempre, kung iisipin mong may tatlong dimensiyon sila, magkakaroon ng kumplikasyon dahil makikita mo na lamang na natutulak ka, at minsan pa, mapipilitan kang pag-isipan ang inyong pagbabanggaan ng mga interes. Maliwanag na imposible para kanino mang nasa sitwasyong ito na tingnan ang mga bagay sa punto de bista ng sining. Mula ngayon, magiging obhetibo ako sa pagmamasid sa lahat ng makikilala ko. Sa ganitong paraan, makaiiwas ako sa ano mang ugnayang emosyonal na maaring mamagitan sa aming dalawa, kaya hindi ako maaapektuhan gaano man siya kalapit sa akin. Sa maikling salita, para lang akong nakatayo sa harap ng isang larawan , nagmamasid sa masiglang kilos ng mga tauhan dito. Sa layong tatlong piye mula sa kanbas, mahinahon mo itong mapagmamasdan, dahil walang panganib na masasangkot. Sa ibang salita, hindi maaagaw ng sariling interes ang iyong kakayahang mag-iisip kaya maibubuhos mo ang atensiyon sa pagmamasid sa mga galaw ng mga tauhan mula sa artistikong pananaw. Nangangahulugang maibubuhos mo nang husto ang iyong pansin sa paghusga sa kung alin ang maganda at alin ang hindi. Nang makabuo ako ng ganitong konklusyon, napatingala ako at napansin kong nagbabanta ang langit. Pakiramdam ko'y nasa tuktok ko na ang bigat ng ulap. Ngunit halos di ko napansin, biglang kumalat ang ulap at ang buong kalangitan ay naging isang napakagandang dagat ng ulap, na naghuhulog ng masinsing patak ng ulang tagsibol. Nasa pagitan na ako ngayon ng dalawang bundok at malayo ang mga rape-blossom. Hindi ko nga lamang masabi kung gaano na kalayo, dahil napakasinsin ng ulan. Paminsan-minsan, may sumasalit na hangin at nahahawi ang mataas na kurtinang ulap, saka lilitaw sa dakong kanan ang maitim na abuhing gilid ng bundok. Tila may mga kabundukang nakalatag sa kabila ng kapatagan. Sa dakong kaliwa, tanaw ko ang paanan ng isa pang bundok, at kung minsan sa kabila ng parang kurtinang ambon, nabubuo ang tila aninong hugis ng mga punong pino, na nalalabas saglit at muling magtatago. Hindi ko alam kung ulan o ang mga puno ang gumagalaw, o kung ang lahat ng nasasaksihan ko ay bahagi lamang ng panaginip. Ano man iyon, sa tingin ko'y ibang-iba sa karaniwan at napakaganda. Sa dakong ito, di ko inaasahang naging napakaluwag ng daanan; dahil pantay ito, ang paglalakad ay hindi napakasakit sa likod na gaya ng dati. Mabuti naman, dahil hindi ko napaghandaan ang ulan mula sa aking sumbrero nang makarinig ako ng pagkuliling ng mga kampanilya sa layong sampu o labindalawang yarda. Mula sa kadiliman, sumulpot ang anino ng kutsero."May alam ba kayong matitigilan dito?""May tea house sa banda roon, mga isang milya ang layo. Basang-basa na kayo, a!" Isang milya pa! Lumingon ako at pinagmasdan ang kutsero na nagmimistulang anino sa isang umaandap na mahiwagang lampara, hanggang sa unti-unting sumanib ang anyo nito sa ulan at lubusang mawala sa paningin. Ang mga patak ng ulan, na kanina'y parang pinung-pinong ipa na tinatangay ng hangin, ay papalaki na ngayon at papahaba, at nakikita ko nang buo ang bawat patak. Basang-basa na ang aking haori at ang ulang bumabasa maging sa aking mga panloob na kasuotan, ay maligamgam na sa init ng aking katawan. Napakakawawa ng pakiramdam ko kaya itinakip ko sa isang mata ang aking sumbrero at binilisan ang paglakad. Kung sa iba mangyayari ito, naisip ko na ang pagkabasa sa ulan na napaliligiran ng di mabilang na patak ng pilak habang naglalakad sa abuhing kalawakan, ay magandang paksa ng isang kahangahangang tula. Kapag lubos ko lamang nalimutan ang aking materyal na buhay, at tiningnan ang aking sarili sa isang obhetibong pananaw, saka ko pa lamang maiaakma ang sarili, tulad ng pigura sa larawan sa kagandahan ng Kalikasan sa aking paligid. Sa sandaling mainis ako sa ulan, o mayamot dahil sa pagod na ako sa paglalakad, hindi na ako ang karakter sa isang tula, o ang pigura sa isang larawan, at muli akong mababalik sa dating walang pang-unawa at walang pakiramdam na lalaki sa kalye gaya ng dati. Kung ganoon ay bulag ako sa kagandahan ng nagdaraang ulap; walang pakiramdam sa pagkalagas ng bulaklak o iyak ng ibon, at lalo nang walang pagpapahalaga sa napakagandang larawan ng aking sarili na nag-iisang naglalakad sa kabundunkan isang araw ng tagsibol. Nang una, hinatak ko pababa ang sumbrero at binilisan ko ang paglakad. Nang malaunan, pinagmasdan kong mabuti ang mga paa ko. Sa wakas, talunan at laylay ang mga balikat, humakbang akong parang kawawangkawawa. Sa lahat ng dako, inaalog ng hangin ang mga tuktok ng puno, at pinagmamadali ang ulilang naglalakad. Pakiramdam ko'y napalayo na ako nang husto sa sangkatauhan!add me : fb.com/jopert2424
