Ang mga katutubong tao sa Pilipinas ay kinabibilangan ng iba't ibang pangkat etniko tulad ng mga Igorot, Lumad, at mga Aeta. Sila ay may sariling kultura, wika, at tradisyon na naiiba sa isa't isa. Karamihan sa kanila ay matatagpuan sa mga bulubundukin at malalayong lugar, kung saan pinapanatili nila ang kanilang mga pamana at paraan ng pamumuhay. Sa kabila ng mga hamon, patuloy silang nagsusumikap na mapanatili ang kanilang pagkakakilanlan.
Ang mga katutubong sining ay tumutukoy sa mga tradisyunal na sining at kultura ng mga lokal na komunidad sa Pilipinas. Kabilang dito ang mga sining ng pag-uukit, paghahabi, pagsasaka, at mga katutubong sayaw at musika. Ang mga ito ay sumasalamin sa kasaysayan, paniniwala, at pamumuhay ng mga katutubo. Mahalaga ang mga katutubong sining sa pagpapanatili at pagpapayaman ng kultura ng bansa.
Isang halimbawa ng katutubong sining ay ang "weaving" o paghahabi ng mga tela, na karaniwang matatagpuan sa mga komunidad ng mga katutubong Pilipino tulad ng mga Igorot at mga Tausug. Ang mga sining na ito ay nagtatampok ng mga tradisyonal na disenyo at kulay na naglalarawan ng kanilang kultura at kasaysayan. Isa pang halimbawa ay ang "tattooing" o pagpapa-tattoo, na may malalim na kahulugan at simbolismo sa mga katutubong grupo tulad ng mga Kalinga. Ang mga katutubong sining na ito ay mahalaga sa pagpapanatili at pagpapahayag ng kanilang kultura at pagkakakilanlan.
ilan ang katutubong wika sa atin
la jota , escala , daling-daling , balitaw , dugso
Ang mga hanapbuhay ng mga Subanen/Subanon Ay ang Pangingisda,paggawa ng mga Katutubong damit at Magsasaka..
Ang mga katutubong awitin sa Pilipinas ay kinabibilangan ng "Leron Leron Sinta," "Bahay Kubo," at "Pamulinawen." Ang mga awitin ito ay nagtatampok ng mga tradisyon, kultura, at pamumuhay ng mga Pilipino. Kadalasang ginagamit ang mga ito sa mga pagdiriwang at seremonya, na nagbibigay-diin sa yaman ng lokal na musika at sining. Ang bawat rehiyon sa bansa ay may kanya-kanyang natatanging katutubong awitin na nagsasalaysay ng kanilang mga kwento at karanasan.
Ang mga salita na galing sa katutubo ay karaniwang nagmula sa mga wika at diyalekto ng mga katutubong grupo sa Pilipinas, tulad ng Tagalog, Ilocano, Cebuano, at iba pa. Halimbawa, ang mga salitang "barkada" (grupo ng mga kaibigan), "bayan" (lungsod o komunidad), at "salamat" (pasasalamat) ay mula sa katutubong wika. Ang mga ito ay bahagi ng kulturang Pilipino at kadalasang ginagamit sa pang-araw-araw na usapan. Ang mga katutubong salita ay mahalaga sa pagkilala at pagpapahalaga sa mga lokal na tradisyon at identidad.
Ang mga kagamitan ng mga katutubong Pilipino ay kinabibilangan ng mga tradisyunal na kasangkapan tulad ng mga pang-ukit, palayok, at mga gamit sa paghahabi. Gumagamit din sila ng mga likha mula sa kalikasan tulad ng kawayan, dahon, at kahoy para sa paggawa ng mga bahay, bangka, at iba pang kagamitan. Ang mga katutubong Pilipino ay mayaman sa kaalaman sa paggamit ng mga herbal na gamot at mga kasangkapan sa pagsasaka. Ang mga ito ay nagpapakita ng kanilang malalim na koneksyon sa kalikasan at kultura.
ang polista ay kung saan ang mga katutubong lalaki at mga mestizo na mula 16 hanggang 60 taong gulangay maglilingkod sa loob ng 40 na araw
yung mga kongresista dba...........XD
ang bobo ng gumawa ng site na to...!!
Ang katutubong sining ay tumutukoy sa mga anyo ng sining na nagmula at umuunlad sa mga lokal na kultura at tradisyon ng isang partikular na lugar o komunidad. Kadalasan, ito ay naglalarawan ng mga pamana, simbolismo, at mga praktis na nakaugat sa kasaysayan at karanasan ng mga tao. Ang mga katutubong sining ay maaaring kabilang ang mga likhang sining, musika, sayaw, at iba pang anyo ng paglikha na nagpapahayag ng pagkakakilanlan at kultura ng isang grupo.