0
Add your answer:
Earn +20 pts
Ano ang ibag sabahin ng unitaryo?
may malawak na kapangyarihan sa pamahalaang lokal. answer by:sharylle
How do gas particles respond due to an increase in volume?
Tang ina niyo ayusin niyo naman pagsagot niyo gago pala kayo puking ina nio gago kapal ng ibag nio . Puking mo znag laki ng puke mo , at ang titi mo ang laki pachupa naman gago :d
What is the password in so Hannah Montana magazine issue 4?
Cocoaloco is the password. Issue 1 password - miley Issue 2 password - lilly Issue 3 password - jackson Issue 5 password - rockstar Then the password to the Secret Scrap book is niblets. Enjoy Lolly x
Ang gilingang bato ni edgardo m reyes?
Ang Gilingang Bato Walang nakakaalam kung gaano na katanda ang gilingang bato. Ito'y nagisnan na naming magkakapatid.Ayon kay ina, ito'y minana niya kay Impo, na minana rin naman daw ni Impo sa sariling ina nito.Sa likod niyan ay walanang makapaglahad sa kasaysayan ng gilingang bato, maliban sa sabi-sabi na ang kalahian daw ni Ina ay kalahian ng magpuputo. Ang ina raw ni Impo ay isang mahusay na magsusuman,kinilala sa buong San Fermin at dinarayo maging sa mga karatig-bayan na nagnanais magregalo o maghanda ng espesyal na suman sa kapistahan, kasalan at iba pang okasyon na may handaan. Si Impo ay naging kabalitaan daw naman sa kanyang bibingkang sapin-sapin.At kung ang pagpuputo ay likas na talinong namamana,ay si Ina ang tanging nakamana niyon pagka't sa kanilang magkakapatid,tatlong lalaki at apat na babae,ay siya lamang ang lumabas na magpuputo. Sa mangasul-ngasul na hilatsa sa galingang bato, ang pinag-ukitang batong-buhay ay maaaring sintanda na ng panahon. Ngunit ang mismong gilingan ay Hindi kapapansinan ng kalumaan, maliban sa tatangnang mulawin, na kuminis na at nagkabaywang sa kaiikot sa sarisaring kamay. Hindi ko alam kung gaano kahusay na magpuputo si Ina. Sa lasa ko, ang kanyang lutong mga kakanin, na bihira kong tikman, ay wala nang katangi-tanging sarap. Ngunit maaaring dahil ako'y sawa na. nawawalan ng lasa ang pinakamasarap mang pagkain kapag araw-araw ay nakahain iyon sa iyo. Ngunit maaaring masarap ngang magkakanin si Ina pagkat siya, tulad ni Impo, ay nagging kabalitaan din sa pagpuputo. Ang pagkakanin ni Ina, kung bagaman, ay Hindi siyang sandigan ng aming kabuhayan noong nabubuhay pa si Ama na isang panday. Kung baga'y nakatutulong lang si Ina. Ngunit bigla-bigla ang pagkamatay ni Ama. Nakaramdam ng naniningid na pananakit sa puson at pamamanhid sa paligid ng pigi, inakala na iyon ay kung ano lamang na titigil din nang kusa, at nang pumayag na pahatid sa ospital (nang panahong iyon ay mayayaman lang ang karaniwang nagpapaospital) sa kabisera ay huli na; mula sa San Fermin hanggang sa kabisera ay dalawang oras na paglalakbay sa karitela, at sa daan pa lamang ay sabog na ang apendisitis. Maliit pa ako noon, pito o walong taon, upang akin nang maunawaan ang kahulugan ng gayao ni Ama sa mga naiwan. Ngunit nang malaki na ako, ang pangyayari'y napag-uusapan pa rin paminsan-minsan ng aking mga kapatid, at ang kalamnan ng kuwentu-kuwento ay nag-aalay ng tagni-tangning kabuuan. Dalawang beses lang daw umiyak si Ina: sa aktuwal na sandal na pagkamatay ni Ama at nang ang bangkay ay ibinababa sa hukay ang pait ay kinimkim sa kalooban, ayaw iluha. At sa libing pa lamang ay usap-usapan na ng mga Tao kung paano kami mabubuhya ngayong wala na si Ama. Kawawa raw naman kami. Tatlong araw pagkaraan ng libing ay pinulong daw kami ni Ina (Hindi ko ito natatandaan). "Wala na'ng ama nyo. Ano'ng iniisip nyo ngayon sa buhay natin?" Isa man daw sa amin ay walang umimik---si kuya(panganay sa amin at mga 17 taon noon), si Ate, si Diko, Si Ditse saka ako (bunso). "Mabubuhay Tao," sabi raw ni Ina. "Pero kikilos tayong lahat." Dati, si Ina ay ngpuputo lamang kapag may pagawa sa kanya. Ngunit ngayong wala na kaming ibag pinagkukunan ay Hindi na maari iyong umasa na lamang kami sa dating ng order; kailangang magputo kami at magtinda araw-araw. Naging abala ang gilingang bato mula noon. Gumigiling kaming lahat, palit-palitan. Sa umaga, ang malagkit ay nakababad na. Sa hapon ay simula ng paggiling, na inaabot ng katamtamang lalim ng gabi. Hindi medaling gilingin ang tatlo-apat na palangganang galapong. Bukod sa mga tanging pagawa, si Ate at si Kuya ay nagtulong sa isang puwesto ng bibingka at puto-bumbong sa kanto. Si Ditse ay nakapuwesto sa palengke tuwing umaga, sa hapon ay lumilibot, sunong ang bilao ng sumang malagkit at suman lihiya. Si Diko, na ang karaniwang tinda'y butse at palitaw, ay nakababad naman sa palaruan ng pool sa bayan, ngunit tuwing Sabado at Linggo ay nakapuwesto sa harap ng sabungan. At maging ako, sa edad kong iyon, ay nagtitinga rin, maglalako ng gurgorya, bagamat Hindi ako lumaayo nang malayo. Natatandaan ko na minsan ay napaaway ako sa aking paglalako ng gurgorya. Dalawang bata ang nakisabay sa lakad ko, at tuwing itatawag ko ang aking tinda ginagagad ako. Nakipagbabag ako dahil doon. Umuwi ako nang ngumangalngal, dumurugo ang bibig, may kalmot sa leeg at sa pisngi. Nagsumbong ako kay ina, ngunit ako ang kanyang sinisi. Hindi ko raw dapat pinansin ang panunukso, at lalong Hindi raw nararapat na makipagbasag ulo ako nang dahil ang doon. Pinadapa niya ako, tatlong sunod na pinalo ng patpat. "Di mo dapat ikahiya ang paghahanapbuhay," sabi niya. Inulit nya ang pangaral na ito sa aking mga kapatid kinagabihan. "Ayoko nang ikahihiya ng sinuman senyo ang hanapbuhay natin. Hindi tayo nagnanakaw. Pinaghihirapan natin 'to!" ngunit ang higit dawn a pinag-uukulan niyon ay si kuya, na diumano, sapagkat binata na, ay malimit magparamdam kay ate ng pagkahiya sa pagtao sa bibingkahan at puto-bumbungan. Hindi naman sa paglapastangan sa alaala ni ama, magaan-gaan ang nagging pamumuhay naming kaysa noong siya'y buhay. Ang aming bahay na pawid at kawayan ay nagging table at yero. Sa gabi, ang kabuuan ng mga intrega ng pinagbilhan ay tinutuos ni Ina, ang tubo ay inihiwalay sa puhunan, itinatabi. Magtrabaho ang pagkakanin. Mula sa pangunguha ng mga dahon ng saging hanggang sa pagtitinda ng luto nang mga kakanin sa samut-samot na paghahanda at Gawain. Ngunit sa kabila ng kaabalahan ay naisisingit naming ang pag-aaral, maliban lamang kay Ditse, na sapagkat may kapurulan ang ulo sa eskwea ay tumigi pagkaraang makapasa, nang pasang-awa sa ikalimang grado. Nauna si Kuya na nagkolehiyo (sa Maynila pagkat noo'y wala pang kolehiyo sa lalawigan), sumunod si Ate, sumunod si Diko. Nababawasan ang katulong ni Ina sa hanapbuhay ay nadaragdagan naman ang paggugugulan. Tatlo na lang kaming naghahalihalili sa gilingang bato. Sa isang banda'y maipagpapasalamat ko na nagging mapurol ang ulo ni Ditse, sapagkat kung Hindi ay sasapit sana na ako lamang ang maiiwang katulong ni Ina. Patuloy ang pagtanggap ni Ina ng mga pagawang puto at suman. Si Ditse ang pumalit sa bibingkahan ng puto-bumbungan. Sa akin napasalin ang pagtitinda ng kakanin sa palaruan ng pool sa bayan, at sa sabungan tuwing Sabado at Linggo. Gayunman, ang kita naming ay Hindi na katulad noong lima kaming ka-balikat ni Ina sa hanapbuhay. Nagtataka ang aming kababaryo. "Pa'nong ginagawa ni Trining (pangalan n gaming ina) at nakapagpapa'ral ng tatlong anak sa kole'yo?" Kung ang kinikita nga lamang naming ay Hindi sasapat. Ngunit ang Hindi alam n gaming mga kabaryo ay ang katotohanan na noong wala pang nagkokolehiyo sa amin, si Ina ay ipon ng ng ipon ng itutustos sa pagkarera ng kanyang mga anak. Nang ako'y magkolehiyo ay may asawa na si Kuya at si Ate. Pareho naman silang nakatapos, kung sabagay: si Kuya ay komersiyo at si ate ay edukasyon. Noo'y inagaw na ng puti ang itim na buhok ni Ina, at si Ditse na lamang ang katulong niya sa dating hanapbuhay. Tulad n gaming nakakatandang mga kapatid, nang matapos naming ni Diko ang mga Kursong pinili naming at magkaroon ng sariling trabaho, ang sumunod na hinarap naming ay pag-aasawa. Si Ditse ang pinakahuling nag-asawa sa amin, at ang nagging kapalaran naman ay isang magsasaka. Nalayo kay Ina ang kanyang mga anak, liban kay Ditse, at sa napangasawa nito, na nakapisan sa kanya, sa dating bahay naming. Kaming talong lalaki ay layu-layo rin ng tirahan sa kamaynilaan. . Si Ate, na ang napangasawa ay isa ring titser na tuad niya, iniuwi ng aking bayaw sa sariling bayan nito, sa Santa Cruz,Laguna, at doon sila parehong nagtuturo. Ngunit Hindi kami nakakalimot sa pagdalaw kay Ina. Lao na tuwing Pasko, nasa kanya kaming lahat, pati na ang mga manugang at ang mga apo. Talagang matanda na noon si Ina. Pilak na ang kanyang nandadalang buhok. Iuyloy na ang kalamnan ng mga braso, lumaladlad na ang mga pisngi. Ngunit sa larawang iyon ng katandaan ay mababakas pa rin ang katatagan, at sa may kalabuan nang mga mata ay masasalamin ang kawalang-pagsisisi sa kanyang buhay at sa kanyang pagiging isang ina. At bakit nga Hindi? Sa abot ng kanyang kaya ay nagawa niya ang pinakamabuti para sa kanyang mga anak. Bukod sa pagdakila ng kanyang mga anak, siya'y pinupuri ng mga nakakikilala. Sa San fermin, ang anak ng isang magsasaka ay maaasahang magiging isang magsasaka rin, ang anak ng isang kutsero ay maaasahang magiging isang kutsero rin. Ngunit kami, apat kaming nakapag-aral at ang ikalima'y dapat sanang nakapagkolehiyo rin kung di lamang sa isang kakulangan. Bihirang ina ang makagagawa ng nagawa ni Ina. Si Ditse ay abala na sa sariling mga anak upang maasikaso pa ang pagtitinda ng mga kakanin. Ngunit si Ina at tumatanggap pa rin ng mga pagawang puto at suman. Iisa ang payo ng kanyang mga anak,dpat na siyang tumigil sa mabigat na gawaing iyon, dapat na niyang iukol ang nalalabing mga araw ng kanyang buhay sa pamamahinga. Ngunit ayaw niya kaming pakinggan. " Madadali' ng buhay ko 'pag sinunod ko kayo," katwiran niya. Sa lungsod ay walang katatagan ang pamumuhay. Maaaring may trabaho ka ngayon, maaaring bukas naman ay wala. Darating sa iyo ang sarisaring di mo inaasahang mga kagipitan. Umaabot it okay Kuya, sa akin, at lalo na kay Diko, na ang tinapos lamang kurosong vocational, radio-TV technician. At sa kagipitan, takbuhan ni kuya at ni Diko ay si Ina. Sa pananalita ni Kuya at ni Diko, ang kiukuhang pera ay hiram, ngunit sa pagbabayaran ay Hindi naman tinatanggap ni Ina. "Hamo na, mahirap 'yong kayo pa'ng kapusin. Nasa menila kayo, walang malalapitan." Ngunit ako, sa kagipitan, ay sa mga kaibigan lumalapit. Anhin ko mang wariin ay Hindi ko kayang dibdibin na hingan ng pera, sa porma ng hiram, si Ina, na tuwing maalala ko ay sa kalagayang matanda at mahina na ay pumipihit pa rin ng gilingan bato. Ang totoo, ni minsan mula nang ako'y magkapamilya ay Hindi ko ipinahalata sa kanya na ako'y kinakapos sa pera. Sa pagdalaw ko sa kanya ay mangya pa na ako'y may pasalubong---na ang ibinili ay maaaring inutang ko lamang. At gayundin, sa aking pagpapaalam ay may iaabot ako sa kanya na sampung dalawampung piso---na maaari ring inutang ko lamang. Kahit na anong pilit naman ang gawin ko ay Hindi niya iyon tatanggapin. Nangungutang ako ng perang ibibigay ko sa kanya, na alam kong Hindi naman niya kukunin, upang mapalabas ko na ako'y nakakaluwag. Sapagkat ngayong kami'y may kanya-kanya nang pamilya, si Ina, kapag tungkol sap era, ay may ibang trato sa amin. Kung gaano siya kapilit sa pagbibigay ng pera sa mga anak ay gayundin naman siya kapilit sa pagsasauli ng perang bigay ng mga anak. Kapag umuwi ang isang anak niya, at sa pagpapaalam ay walang iniaabot nap era, ang hinala agad nya ay gipit ang anak niyang ito, at kaya umuwi ay may kailangan, nahihiya lamang na magsalita. Dudukot siya ng pera sa kanyang bulsikot at ipipilit iyon sa anak. At kung ibig ng anak na magdamdam at magtampo ang ina, ang kailangan lang na gawin niya ay tanggihan ang perang ibinibigay. Kayat ako, sa pagdaaw ko, upang Hindi hinalaan ni Ina na ako'y hikahos, at upang Hindi ako alukin ng perang ayaw ko at ibig ay kailangan kunin ko, ay nangungutang ako sa kaibigan, kung ako'y walang pera, upang may maiabot sa kanya sa aking pagpapaalam. Hindi niya tatanggapin iyon,alam ko, ngunit Hindi niya lamang niya ako sapilitang bibigyan ng pera pagkat sa akala niya ay maluwag ako, na siyang kahulugan ng aking pagbibigay. At isa pa ay ayokong isa pa ak sa kanyang anank na iniintindi niya. Ibig ko nakapag naalala niya ako at aking pamilya ang nasa isip niya ay patag an gaming lagay. Minsan, sa pag-uwi ko ay dinatnan ko si Ina na akto ng paggiling. Bago ko inagaw sa kanya ang trabaho ay ilang sandai munang minasdan ko siya sa pagkakaupo ko sa kanyang tabi. Makupad na at hirap ang kanyang mga kilos. May kinig na ang kanyang kamay sa bato. Pagsaglit-saglit ay tumutigil siya, naghahabol ng hininga. Wala na ang kanyang dating lakas, sigla, at liksi. Ngunit ang pinagtatakhan ko ay kung paanong ang tuyot nang bising na iyon ay nakakaya pang makapihit ng gayong bigat. Sa bawat tulak at sa bawat kabig ay lalong nanlalalim ang kanyang malalalim nang balagat. Ang nag-usling mga ugat sa kanyang braso ay waring nagsisipagbantang mag-ikasan. Natuon ang tingin ko sa kanyang kamay: kaluntoy, butuhan,si ina ay animo na lamang ng kanyang dating sarili, ngunit ang gilingang bato ay iyon pa rin. Sa gilingang bato ay nabanaag ko ang panahon; sa lantang kamay ni Ina ay nakita ko ang mga huling sandal ng pakikihamok ng Tao sa panahon. Ang Tao ay dumarating at yumayao; ang panahon ay nananatili. Si Ina ay Tao; ang gilingang bato ay panahon. Inagaw ko ang gilingan. Ayaw niyang ibigay iyon. Sa pagpipiitan naming ay napahawak siya sa kamay ko. Naramdaman ng aking kamao ang ligasgas ng kanyang makapa, nakakalyong palad. Nakdama ako ng di ko maunawaang panliliit at pagkahiya. Bumitiw siya sa tatangnan. "Mahihirapan ka," sabi niya. Ako, na bata at malakas, ang kanyang inalala, Hindi ang kanyang sarili! "Dati kong trabaho 'to." Sabi ko. Dati ko ngang Gawain iyon, ngunit nang mga sandaling iyon, na muling paghawak ko sa giingan pagkaraan ng maraming taon, ay nakaramdam ako ng paninibago. Kay bigay niyon! Nangalay agad ang kanang braso ko at kinailangang ihalili ko ang kaliwa. Napansin iyon ni Ina at siya'y nangiti. " Hindi ka na 'ta marunong," sabi niya. Noong araw, kahit na kamuraan ko, ay parang nilalaro ko lamang ang paggiling. Ang planggana'y napapangalahati ko sa galapong nang Hindi ako nagpapalit sa kamay. Bakit ngayo'y kay hirap? Naisip ko na ang gaan at bigat ng isang Gawain ay naaayon lang sa kasanayan. "Sino ba naman ang nagpapagawa pa sa inyo?" tanong ko. "Isang taga-Kamyas. Naimporta. Panregalo raw sa binyagan "Hindi na kayo dapat pang tumatanggap ng trabaho. At sila... Hindi ba nila nakikita na sa edad n'yong 'yan e, kawawa naman kayo kung pagtatrabaho pa?" "kuuuu, kaya ko 'yan." Hindi alam ni Ina ang taon, maging ang buwan at petsa ng kanyang kapanganakan. Ngunit nang siya'y mamaalam, at tuos naming ay humigit-kumulang siya sa 80 taon. Sa mga huling araw ni Ina, siya'y nag-aaninaw na, at mahinang-mahina na upang makayanan pang pumihit ng gilingang bato. At ang kanyang sinabi noon, na ang pagtigil sa gawaing mahal sa kanya ay maaaring magpadali ng kanyang buhay, ay waring nagkatotoo. Ayon kay Ditse, mula nang mamahinga si Ina ay nagging masasakitin ito, bumilis ang panghihina. Gayunman, kahit paipud-iPod ay lumalabas ito sa kusina, dinadalaw ang kanyang gilingang bato, na nakatabi sa ilaim ng kakalanan. Hinuhugasan nito iyon, o dili kaya'y pinupunasan ng basahang basa. Bigla rin ang kanyang pagkamatay, tulad ng pagyao ni Ama. Ang kalooban naming ay handa na sa mangyayari ngunit inakala naming na mabubuhay pa siya nang dalawa o tatlong taon pa. Ngunit isang umaga ay dumating sa amin ang aking bayaw (asawa ni Ditse) at ibinalita na patay na si Ina. Kung ano ang ikinamatay, mahirap matiyak. Ngunit hinulaan naming, batay sa nakita sa kanya na mga palatandaan bagi siya namatay, na iyo'y pulmonya. Tatlong gabing paglalamay. Sa usap-usapan ay maraming papuri kay Ina. Di na iilang patay ang napagmasdan ko sa pagkakaburol, at ang karaniwang larawan ng patay sa pagkakaburol ay hapis. Ngunit an gaming ina, sa pagkakaburol, ay waring nakangiti pa! Nairaos nang maayos ang libing. At kahit sa kanyang kamatayan, kaming mga anak ay Hindi nakaroon ng pagkakataong gastusan siya. May pera siya sa kanyang bulsikot, mahigit na dalawang daang piso, husto na sa isang payak, payapang libing. Pagkaraan, bago kami magkanya-kanya ng uwi, pinag-usapan naming ang tungkol sa mga naiwang pamana sa amin ni Ina. Bahagi ito ng isang matandang kagugalian Hindi lamang sa San Fermin bagkus ay sa buong lalawigan, na sa pagyao ng isang magulang, ang bawat isa sa mga anak ay kailangan kumuha ng kahit isa man lang na bagay na naiwan, may material mang kahalagahan o wala. Ang dapat piliin ng isang anak ay kung ang inakala niya na higit na makapagpapagunita sa kanya sa yumaong magulang. Ang bakurana at ang bahay ay Hindi na dapat pag-usapan. Buhay pa si Ina ay napagpuungan na naming (si Kuya,si Ate,si Diko saka ako) sa anu't ano man, ang bahay at bakuran ay kay Ditse. Itunuturing naming na siya ang pinakakawawa sa aming magkakapatid. Kinikilala rin naming na siya ang may pinakamalaking naitulong kay Ina sa hanapbuhay, na kaming apat, Hindi si Ditse, ang higit na nakinabang. Siya rin sa aming lima ang tanging nakapagsilbi sa aming Ina sa huling panahon ng buhay nito. Inisip naming ang iba pang mahalagang bagay na naiwan ni Ina. Isang singsing na may limang maliliit na butyl ng brilyante. "Ibinigay na rin natin kay Chedeng." Mungkahi ni Ate, na ang tinutukoy ay si Ditse. " 'Yon ba'ng gusto mo?" tanong ni Kuya kay Ditse. Tumango si Ditse, tangong alanganin, nahihiya. Isang karaniwang hikaw na tumbaga. "kung walang may gusto n'on sa inyo," sabi ni Kuya," 'yon na lamang ang sa'kin. Para kay Ester," na ang tinutukoy naman ay ang kanyang asawa. Sang-ayon kami. Naalala ni Ate ang bulaklakin, lilang bestido ni Ina, regalo rin naman niya, ni Ate, sa aming Ina noong nagdaang Pasko. Iyon na lamang daw ang kukunin niya, sabi ni Ate. "Sa 'kin 'yong bulsikot!" sabi ni Diko. "Baka-sakaling kung ibitin ko sa loob n gaming aparador, e magbigay sa'min ng konting s'werte sa pera." Hindi naming napigil, napangiti kami. Marahil, ang pinagbabatayan ni Diko sa kanyang "pamahiin" ay ang kaalaman niya na kailanman ay Hindi nawaan ng lamang pera ang bulsikot ni Ina. Iyo'y yari sa sinauna, antigong seda, tahing-kamay, at kung Hindi ako nagkakamali ay matanda pa sa akin. Binalingan ako ni Kuya,"Ikaw?" Sinabi ko ang nakakuwadro, ipinnintang larawan n gaming mga magulang sa bihis-pangkasal. Lahat sila'y nanganga, natigilan. Nahiwatigan ko ang panghihinayang nila na walang nakaalala sa kanila sa larawang iyon. "O, maayos na?" pagkuway'y tanong ni Kuya. Tanguan kami. Pagkaraa'y kanya-kanya nang pagpapaalam sa mga maiiwan, dala ang kanya-kanyang inuring pinakamahalagang alaala ng yumaong magulang.
